ரதிபாலாவின் – இதழுக்கு ஓய்வு குடு – 1
வணக்கம் வாசகர்களே! கடந்த ஒரு வருடமாக என்னால் எழுத்த முடியவில்லை. மன்னிக்கவும். என் பதின் பருவதில், என்னை சுற்றி நடந்த நிகழ்வுகளை மையமாக கொண்டு, சொட்ட சொட்ட காமமும் காதலும் கலந்து, இந்த தொடரை கொண்டு செல்ல எண்ணுகிறேன்.
கதையின் காலம் 1995. கைக்கு கை, மொபைல் போனும்.. வீட்டுக்கு வீடு டிவியும் இல்லாத வசந்த காலம்.. இந்த தலைமுறைக்கு ஒரு வித்யாசமான அனுபவமாக இருக்கும் என்று நம்புகிறேன். உங்கள் கருத்துக்களை, “[email protected] “அல்லது கமென்டில் தெரிவிக்கவும்.
————– ————————-
“ஏய்.. எரும மாடு, ஒண்ணோட படிச்சது எல்லாம், +2 முடிச்சுட்டு.. காலேஜு.. டீச்சர் ட்ரைனிங்ன்னு போறாளுங்க, நீ குப்புற படுத்துட்டு இருக்க…”
கிச்சனில் கத்திக் கொண்டிருந்த அம்மாவின் குரல் காதில் விழுந்தும், ஹாலின் நடுவே அசைவில்லாமல் தொங்கிக் கொண்டிருந்த ஊஞ்சலில் குப்புற படுத்திருந்த கனிமொழியின் கையில் இருந்தது, பழைய மாலைமதி நாவல்
“மன்னவன் வந்தானடி!”.
ஏழாவது முறையாக இந்த நாவலை இவள் படித்தும், அலுத்துப் போகாததற்கு காரணம், இவளின் குணாதிசயத்தை ஒத்து போன கதாநாயகியின் சித்தரிப்பு. அதை விட, இந்த நாவல் கதையின் நாயகன் வசந்த்.. அவள் மனசு முழுவதும் ஆக்ரமித்து இருப்பதும் கூட.
கனி, மிக மிக கூச்ச சுபாவம் உள்ள பெண். கருப்பும் இல்லாமல் கலரும் இல்லாமல்.. கலையான ஒடிந்த தேகம். கறுப்புமில்லாமல் சிகப்புமில்லாமல்… அவளின் மெல்லிய உதடுகள். அந்த கீழ் உதட்டில்.. கடுகளவில் ஓர் கருத மச்சம். அவள் சிரிக்கும் போது மட்டுமே வெளியே தெரியும்.
படிப்பில் சுத்த மக்கு. ஆனால் விடிய விடிய மாலைமதி… ராணிமுத்து நாவல் படிப்பாள். கடந்த வருடம் நடந்த +2 எக்ஸாமில் கணிதத்தில் பெயில். அப்பா இல்லாத பெண் என்பதால், அவள் அம்மா கஸ்தூரியும் அதை ரொம்ப பெரிது படுத்தவுமில்லை.
புதுக்கோட்டையை அடுத்த குக் கிராமம், 25 ஏக்கர் தென்னந்தோப்பும், கூரை ஒட்டு வீடுகளுக்கும் நடுவே.. கனியின் மாடி வீடு.
சரி வாங்க, கதைக்குள் நுழைவோம்.
————— —————— ———————
கனியின் கருவிழிகள் இரண்டும், நாவலின் வரிகளை ஜெராக்ஸ் எடுத்துக் கொண்டிருந்தது. கீழ் உதட்டில், அவ்வ போது மெல்லிய சிரிப்பு வந்து விழுந்து கொண்டிருந்தது.
தாடையை தலையணையில் பதித்து.. குப்புற படுத்திருந்தவளின் கால்களின் பாதங்கள் இரண்டும், அவ்வ போது.. ஒன்றோடு ஓன்று தீண்டி விலகி.. கணுக்காலில் கிடந்த மெல்லிய கொலுசுக்கள் இரண்டும்… செல்லமாக சிணுங்கி.. அடங்கி கொண்டிருந்தது.
தோத்து பாத்திரத்தோடு.. ஹாலுக்குள் நுழைந்த கஸ்தூரி, “சுல்” என்று கனியின் காணில் ஒரு அடியை போட, சுயநினைவுக்கு திரும்பியவள், ஊஞ்சலில் இருந்து துள்ளிக் குதித்து எழுந்தாள்.
“சனியனே! பாவாட நழுவுரது கூட தெரியாம… பப்பரப்பான்னு படுத்திருக்க..”
“போமா அங்கிட்டு… ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்… ” முனகியபடி, அவள் மீண்டும் நாவலை விரிக்க,
“ஏய்… மேல் வீட்ட சுத்தம் பண்ணி போட்டுருக்கேன்.. புதுசா கணக்கு சாரு வாறாராம்… கதவ உள்ள சாத்திக்க” என்ற கஸ்தூரி.. தூக்கு சட்டியை எடுத்தபடி, தென்னந்தோப்புக்கு கிளம்பினாள்.
மௌனமாக தலையை மட்டும் ஆட்டிய கனியின் காதில் கிடந்த சிமிக்கி கம்மல், செல்லமாக சிணுங்கி.. காற்றில் பறந்த கூந்தலுக்குள் மறைந்தது. பெருமூச்சு விட்டவள், நாவலை மீண்டும் விரிக்க, கதவு தட்டப்படும் சத்தம். சலித்துக் கொண்டவள், கோவமாக கதவைத் திறக்க,
வெளியே ஓர் ஆண். நீல நிற சட்டை, சந்தன கலர் பேண்டில்..
விலகி கிடந்த தாவணியை சரி செய்தவள், “நீங்க.. ” என்று முடிக்கும் முன், அவன் பின்னால் வந்து சேர்த்த, அவளுடைய ஸ்கூல் வாத்தியார் ஆறுமுகம் வெற்றிலையை துப்பியபடி உள்ளே வந்தார்.
அவரை பார்த்த உடன், கையில் இருந்த நாவலை மூலையில் விசி விட்டு.. கதவை திறந்து விட்டாள்.
“என்னமா… அம்மா இல்லையா?”
“உள்ள வாங்க சார்.. ” என்றவளின் வார்த்தைகள்.. பாதியிலையே தொண்டைக்குள் சிக்கி கொண்டது.
உள்ளே வந்த இருவரும் சேரில் உக்கார, எதிரே இருந்த சுவற்றில் பல்லியை போல் ஒட்டிக் கொண்டாள். +2 முடித்த பின்பும், வாத்தியார் பயம் அவளுக்குள் எள்ளளவும் அகலவில்லை. இதயம் பட படவென அடித்துக் கொண்டிருந்தது.
“கனி, எத்தனை பாடத்துல பெயிலு?!”
அவர் கண்களை பார்க்காமலே, “ஒன்னு சார்…”
“ம்ம்ம்ம்.. சாருதான் மேல வாடகைக்கு வாராரு.. சாவி எங்க..?!”
அவள் சாவியை எடுத்து நீட்ட, “சரி.. கொஞ்சம் தண்ணி கொண்டுவாமா…”
தலை ஆட்டியவள், தப்பித்தோம்… பிழைத்தோம்.. என்று எண்ணியபடி.. மின்னல் வேகத்தில் கிச்சனுக்குள் சென்று மறைந்தாள்.
“வருண்… இந்தாங்க சாவி.. ”
“சார்க்கு பால் வேணுமாம்.. அம்மாட்ட சொல்லிரு”
“எனக்கு குடுக்குறது மாதிரி.. தண்ணீல பால உத்தாம.. ஒழுங்கா குடுங்க..”
தண்ணீருடன் உள்ளே வந்தவள், வெடுக்கென்று, “பசும்பாலுன்னா… அப்படிதான் இருக்கும்..” என்றவள் முணு முணுக்க,
“என்னடி.. பொண்ணு பாக்க வந்து இருக்காங்களா.. சொல்லவே இல்ல… ” நக்கலடித்தபடி, வசந்தியின் குரல் வாசலில். தூக்கிவாறி போட்டது கனிக்கு.
வருணின் உதட்டில் மெல்லிய சிரிப்பு, தண்ணீரை வாங்கி கட கடவெனு குடித்தான்.
“புலவர் ஐயா.. நீங்களா?!”
“வாமா… வாயாடி.. மங்கம்மா”
“சார்.. வம்பு இழுத்திங்கனா நடக்கிறதே வேற..!” முறைத்தாள் வசந்தி.
“வருண், இவ செம வாயாடி.. கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையா இருங்க.. பக்கத்து வீடு” என்றபடி ஆறுமுகம் கிளம்ப, வருண் சொம்பை கனியிடம் நீட்டினான்.
விறல் நடுங்க, சொம்பை வாங்கியவள், வசந்தியை பார்த்தது முறைக்க,
“சார்.. இவரு யாரு.. சொல்லவே இல்ல.. ”
நின்று கொண்டிருந்த வசந்தியின் தலையில் தட்டியவர், “காலேஜுக்கு போகாம இங்க என்ன பண்ணுற..?!”
“கேர்ள்ஸ் காலேஜு சார்.. பசங்க இல்லாம போர் அடிக்குது” என்று வசந்தி சலித்துக் கொள்ள,
“நீ அடங்க மாட்ட, உங்க அப்பன்கிட்ட சொல்லுறேன்..” என்று சிரித்த சிதம்பரம் வெளியே நடக்க, வருண் பைக்கை ஸ்டார்ட் செய்தான்.
அவன் வெளியே சென்ற அடுத்த நொடி,
வசந்தியின் முதுகில் தட்டிய கனி, “எரும… என்ன என்னோமோ பேசுற.. ”
“என்ன.. என்ன என்னமோ..!, உங்க அம்மாதான, அவ படிச்சது போதும்… மாப்பிளை பாக்கணும்ன்னு அவசர படுறாங்க… என்னைய கேட்ட… படிப்பவது.. மயீராவது.. ஒடனே தலைய நீட்டுவேன்”
வசந்தி கெக்கலிட்டு சிரிக்க, பைக்கை திருப்பிய வருணின் பார்வை, ஹாலுக்குள் நின்று கொண்டிருந்த கனியின் மேல் பட்டது.
வெளியே பார்த்துக் கொண்டிருந்த கனி, விசுக்கென்று தலையை திருப்பினாள்.
“யாருடி இது.. ?! ஆளு செம சுமார்ட்டா இருக்காரு..”
“ம்ம்ம்ம்… மயிறு” என்ற கனி, பைக் கேட்டை கடப்பதை உறுதி செய்து விட்டு… மீண்டும் நாவலை எடுத்தாள்.
“ஏய்… புதுசா இருக்கு…?! புதுக்கோட்டைக்கு போனியா என்ன..?!” என்றவள் விசுக்கென்று நாவலை புடுங்கி அட்டையை பார்த்தாள்.
“அடிபாவி, இந்த மன்னவன் வந்தானடி நாவல.. எத்தன தடவதான் படிப்ப… அந்த வசந்த் உன்ன என்னமோ பண்ணிவிட்டுருக்கான்”
இருவரும் பேசிக்கொண்டிருக்க, மீண்டும் வருணின் பைக் கேட்டுக்குள் நுழைந்தது.
“ஏய்.. உன்னோட மன்மதன் வந்துட்டாரு.. நா போறேன்.. ” என்று கிளம்பிய வசந்தியின் கையை பிடித்து இழுத்த கனி,
“ஏய்.. இருடி.. ப்ளீஸ்.. உனக்கு காபி போட்டு தாரேன்” என்று கெஞ்ச,
பைக்கை விட்டு இறங்கிய வருண், “நா.. புதுக்கோட்டை வர போறேன்.. லாரில ஜமான் வாரும்.. கதவ தொறந்து விட முடியுமா..?!”
கனி ஹாலுக்குள் நின்றபடியே தலையை ஆட்ட, பைக்கை விட்டு இறங்க யோசித்தவன்.. இறங்காமல்… சாவியை மெதுவாக தூக்கி எறிந்தான்.
சற்றும் எதிர்பார்க்காத கனி, கேட்ச் பிடிக்கும் முன், அது சரியாக.. அவளின் இடது முலை கனியில் வந்து விழ, மார்போடு கையை அணைத்து.. சாவியை முலையோடு அழுத்திப் பிடித்தாள்.
“ஐயோ.. ஸாரி.. அடி ஏதும் பாடலையே?!” என்றவன் பரிதவிக்க,
“ம்ம்ம்ம்.. வந்து மருந்து தடவிட்டு போங்க.. ” வசந்தி உதட்டுக்குள் முனு முனுக்க.. பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருந்த கனி, வசந்தியின் கால் பாதத்தில்… வேகமாக ஒரு மிதி..
“ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்.. ஏய்ய்…. சனியனே..!?”
வருணுக்கு என்ன நடக்கிறது என்று புரியவில்லை. புன்முறுகளோடு அவன் கேட்டை விட்டு வெளியேற, ஊஞ்சலில் உக்கார்ந்த வசந்தி, நாவலின் அட்டையை வருடியபடி,
“ம்ம்ம்ம்.. மன்னவன் வந்தான்.. கனியின்.. மாங்கனியை குறி பார்த்து அடித்தான்.. கனி கனிந்ததா..!?” என்று கெக்கலிட்டு சிரிக்க,
“ச்சீ கருமம்.. லூசு மாதிரி பேசாத.. கிளம்பு நீ” என்றவள், வசந்தியின் கையில் இருந்த நாவலை பிடுங்கினாள்.
“அடிபாவி.. நா.. செவனேன்னு போனேன்.. நீதான் இரு.. இருன்னு கெஞ்சின.. ம்ம்ம்… நேரம்டி”
“சரி.. சரி.. பொலம்பாத.. காப்பி போடுறேன்.. வீட்டுக்கு போய் சக்கர எடுத்துட்டு வா..”
“போடி… இப்பதான் எங்க அம்மட்ட தப்பிச்சு வாறன்.. ” என்றவள், செல்லமாக… கனியின் கன்னங்கள் இரண்டையும்.. ஜவ்வு மிட்டாய் போல் பிடித்து இழுக்க,
“ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்.. ஆஆஆ… சனியனே!, வலிக்குது.. கைய எடு”
“காபி.. அப்ப தான் விடுவேன்..”
“சரிடி… போடுறேன்.. விடு.. ஜவ்வு வலிக்குது”
“பொழச்சு போ.. ” என்ற வசந்தி, கிச்சனுக்குள் நுழைய, மீண்டும் ஒரு முறை வாசலை பார்த்த கனி, பெருமூச்சு விட்டபடி, பக்கத்தில் இருந்த பாத்திரத்தை எடுத்து.. அடுப்பில் வைத்தாள்.
கனியின் தலையில் தட்டிய வசந்தி, “மேடம்… காபி தான போட போறீங்க… ?!”
தலையாட்டி கனி, பால் பாத்திரத்துக்கு பதில்.. மீன் சட்டி அடுப்பில் இருப்பதை பார்த்து உதட்டுக்குள் சிரித்தபடி.. நெற்றி பொட்டில் போட்டுக் கொண்டாள்.
“ச்சீ.. கருமம்… எல்லாம் உன்னால தான்… காப்பிய குடிச்சுட்டு ஓடு..”
“ஏய்.. கனி.. வசந்தி அங்க வந்தாளா.. ஓடுகாலி எங்க போயிருக்குனு தெரியல..” என்ற குரல் பக்கத்து வீட்டில் இருந்து வர,
“ஐயோ.. இங்க இருக்கேன்னு சொல்லாத.. மாட்டுக்கு தண்ணி வைக்க சொல்லும்.. ” என்று சளித்து கொண்ட வசந்தி.. கனியின் வாயை பொத்தினாள்.
இருவரும் சூட சூட காபியை குடித்து முடிக்க, எழுந்து நின்ற வசந்தி, தனது நைட்டியை மெதுவாக தூக்கினாள்.
முகத்தை சுளித்த கனி, “ச்சீ.. கருமம்.. என்னடி பண்ணுற..?!”
“ம்ம்ம்… பொருடி” என்றவள், அடிவயிறு பாவாடை நாடாவுக்கு இடையே சொருகி இருந்த, கருப்பு வெள்ளை புத்தகத்தை எடுத்து, கனியிடம் நீட்டினாள்.
“ச்சீ… புக் வைக்குற எடமா அது.. படிக்குற புள்ளையா நீ..”என்றவள், நுனி விரலால்.. சுருட்டி இருந்த புத்தகத்தை விரிக்க.. உறைந்து போனாள்.
பிராவுடன் ஒரு பெண் நின்று கொண்டிருக்க, “அந்தரங்க பக்கங்கள்” என்று கொட்டை எழுத்தில் கிறுக்கல்கள்.
“இது என்னடி..?!” என்று தடுமாறினாள் கனி.
“ம்ம்ம்.. அன்னைக்கு சொன்னேன்ல.. செக்ஸ் புக்.. ஹாஸ்டல் பிரண்டு குடுத்தா…”
“கருமம்… கருமம்.. ” வேகமாக தூக்கி வசந்தியின் முகத்தில் விசியவள், “சனியனே..! எடுத்துட்டு ஓடிரு..”
“ஏய்.. அண்ணன் பாத்தா.. கொன்னே புடுவான்.. ப்ளீஸ்.. ப்ளீஸ்.. இங்க வச்சிரு.. ” என்ற வசந்தி.. ஊஞ்சலில் போட்டுவிட்டு.. விசுக்கென்று ஓடி.. கேட்டை திறக்க, தெருவில் வசந்தியின் அண்ணன் ரவி.
“மாட்டுக்கு தண்ணி வைக்காம இங்க அரட்டையா..?! போ.. அம்மா வெலக்கமாரோட காத்திட்டு இருக்கு”
உதட்டை சிலுப்பிய வசந்தி, “துபாய்ல இருந்து வந்தா, நீ என்ன பெரிய ஆளா?!.. நீ வச்சாலும் மாடு தண்ணீ குடிக்கும்…”
“வாயாடி..!” என்றவன் மீண்டும் நடக்க,
“திருட்டு தம் அடிக்க கெளம்பிட்ட..”
“உஸ்… ” சைகையில் முறைத்தவன், “அம்மாட்ட போட்டு குடுத்துறத.. கொன்னே புடுவேன்..”
“சரி சரி.. என்னோட தூண்ட எதுக்கு எடுத்த.. ” என்றவள், அவன் தோளில் கிடந்த துண்டை இழுக்க,
“குளிச்சுட்டு வந்து தாறேண்டி..” என்றவன், குறுக்கு பாதைக்குள் நுழைந்தான்.
இருவரும் சண்டை போடுவதை வேடிக்கை பார்த்த கனி, கதவை சாத்தி விட்டு.. ஊஞ்சலில் படுக்க.. அது மெல்லமாக ஆசைய ஆரம்பித்தது.
——————– —————— ——————–
“ஏய்.. நாளைக்கு சீக்கிரமா வந்துரு.. வேல நெறைய கிடக்கு” என்ற கஸ்தூரியின் குரல் கேட்ட திசையில், கனியின் தென்னந்தோப்புக்குள் நடந்தான்.
“வா தம்பி.. நேத்து வந்து பாப்போம்னு நெனச்சேன்… முடியல.. நல்லா இருக்கியா..!?”
“பரவாயில்ல அக்கா.. மோட்டார் ஓடுதா!?… குளிக்கணும்..”
“இப்ப தான் ஆப் பண்ணுனேன்… ” என்றவள், அவனுக்கு எதிர் பக்கமாக திருப்பி.. மாராப்பை விலக்கி.. முலை இடுக்கில் சொருகி இருந்த சாவியை எடுத்து நீட்டினாள்.
சாவியை வாங்கியவன், “அக்கா… இது லதா தானே! ஏய்.. நீ.. வசந்தி கூடதான படிச்ச..”
“இவ எங்க படிச்சா.. எட்டுக்கு அப்பறம் படிக்கவே மாட்டேன்டா.. நாலு வருசமா.. இங்கதான் வேலை பாக்குறா..” என்றவன், அவளின் பதிலை எதிர் பார்க்காமல், மோட்டார் ரூமை நோக்கி நடக்க துவங்க,
“சரிடி.. நீ கிளம்பு.. எனக்கும் வீட்டுல வேல கெடக்கு” மீண்டும் களை கொட்டியுடன் கஸ்தூரி குனிந்தாள்.
லதா கண்ணில் மறையும் வரை காத்திருந்தவள், சுற்றும் முற்றும் பார்த்துவிட்டு.. விறு விறுவென ரவியை பின் தொடர்ந்தாள்.
————- —————– ————–
25 ஏக்கர் தோப்பின் மூலையில் மோட்டார் ரூம். 5 நிமிட நடைக்கு பின்.. பம்ப் சேட்டை நெருங்கியவள்.. தொட்டியில் சீறி பாய்ந்த தண்ணீரில்.. முகம் கால்களை கழுவ.. குனிந்து இருந்தவள் இருப்பை.. கைகள் அடுத்திப் பிடித்தது.
திடுக்கிட்டு அவள் திருப்ப.. இடுப்பு மடிப்பை கசக்கினான் ரவி.
“ஐயோ.. கைய எடுப்பா.. யாரவது வந்துர போறாங்க…” அவன் பிடியில்.. அவள் சினுங்கி துள்ள..
“நாலு வருசமா.. இதுக்குதான் காத்துட்டு இருந்தேன்…” என்றவனின் கைகள்.. வியர்வை சுரந்த அவளின் இடுப்பு மடிப்பை கசக்கி பிழிந்தது.
கண்களை மூடி.. மூச்சு வாங்கியவள், “ஐயோ ரவி.. கைய எடுபா.. ”
அவன் பொய் கோபமாய், “போடி.. அங்கிட்டு..” விளங்கியவன்.. சிகரெட்டை எடுத்தபடி… தண்ணி தொட்டியில் ஏறி உக்கார்ந்தான்.
முகத்தில் வழிந்த தண்ணீரை முந்தானையில் துடைத்தவள், “கோவமா..?!” மெதுவாக அவனை நெருங்கினாள்.
“அப்பறம்.. போன்ல மட்டும் பேசுற.. நேருல பாத்தா ஓடுற..”
“அது வந்து…” என்று கஸ்தூரி இழுக்க,
“வயசுக்கு வந்த பொண்ணு வீட்டுல இருக்கா… அது தானே.. நான் துபாய் போறதுக்கு முன்னாடியும் அத தான சொன்ன..”
“நீ புரிஞ்சுக்க மட்டப்பா.. ” சலித்துக் கொண்டவள், இடுப்பில் சொருகி இருந்த புடவையை உருவ,
“இன்னமும் புதுசா கல்யாணம் ஆனா பொண்ணு மாதிரியே இருக்கடீ.. உனக்கு வயசுக்கு வந்த பொண்ணுன்னு யாரும் நம்ப மாட்டாங்க” என்றவன் சிகரெட்டை இழுத்து ஊத,
கஸ்தூரியின் முகத்தில் வெக்கம் கலந்த சிரிப்பு.
“போதும் போதும் ஐஸ் வச்சது… இப்படி போன்ல பேசி பேசி தான!” என்றவள், பாதியில் முழுங்க,
“போன்ல பட படன்னு பேசுவ… இப்ப பாதி சத்தம் வெளிய வர மாட்டேங்கிது” என்றவன், அவள் கையைப் பிடித்து இழுக்க, தடுமாறியவளின் காலில் சரளை கல்.. நறுக்கென்று குத்தியது.
“ஐயோ… சரியான மொரடன்டா நீ..” என்றவள், அவனை உரசியபடி உக்கார்ந்தாள்.
“இதுதான் நல்லா இருக்கு… ” என்றவன், அவள் முதுகை சுற்றி வளைத்து.. மரப்புக்குள் கையை விட்டு.. இடது முலையை பிடிக்க.. நெளிந்தாள்.
“கைய வச்சுக்கிட்டு சும்மா இருக்க மாட்டியா?” என்றவள், புடவைக்குள் இருந்த கையை கிள்ள..
“ப்பா.. இன்னமும் கல்லு மாதிரி வச்சுருக்கடி…”
மூக்கை உறிஞ்சவள், “அவரு போய்சேந்து 12 வருஷமாச்சு.. ” என்றவளின் கண்கள் சிவக்க துவங்கியது. இத்தனை ஆண்டு தனிமையிலும்.. வேறு ஒரு ஆணின் பார்வை கூட, அவளை நெருங்க விட்டது இல்லை. வசந்தியின் வீட்டில் போன் இல்லாததால்.. அவன் காலேஜ் படிக்கும் போது இருந்தே.. அவன் கஸ்தூரியின் வீட்டுக்கு அழைக்க… இன்று இந்த அளவுக்கு.. இவர்களுக்குள் நெருக்கம் ஏற்பட்டுள்ளது.
“எவ்வளவு நாள் லீவு..?! உங்க அம்மா ஏதோ பொண்ணு பார்க்க போனும்னு சொன்னாங்க.. ”
“இப்ப ஓகே சொல்லு.. உன்ன காட்டிகிறேன்..”
அவளின் எலுமிச்சை நிற தேகம் சிலிர்த்தது. “ச்சீ.. கட்டுவ கட்டுவ..” மூக்கை சுளித்தாள்.
கைலிக்குள் இருந்து கவரை எடுத்து நீட்ட,
புருவத்தை உயர்த்தியவள், “என்ன?”
“ம்ம்ம்… அல்வா.. இதுலையாவது மசியிறியான்னு பாப்போம்..” என்று ரவி, முலையை அழுத்தி கசக்க,
“ஏய்.. கைய வச்சுக்கிட்டு சும்மா இருடா.. ஒரு மாதிரி இருக்கு..”
“என்ன ஒரு மாதிரி.. மூடாவா..?!”
தொடையில் நறுக்கென்று கிள்ளியவள், கவரை அழுத்தி பார்த்தாள்.
“சொல்லு, எதோ சாப்டா இருக்கு..”
“பிரிச்சு பாருடி.. நீ போன்ல சொன்ன சைஸ்தான்..”
“ஐயோ… நீ நச்சரிச்சேன்னு சொன்னேன்… எனக்கு வேணாம்…”
“அலறாத.. சேட்டு பொண்ணுங்க போடுறது.. சாப்டா இருக்கும்..” மெதுவாக அவளுடைய அடிவயிற்றுக்குள் கையை.. அவன் படர விட, அடிவயிற்றை உள்ளே இழுத்தாள்.
“என்னடி… இப்படி சுடுது ஒடம்பு”
“கூசுது ரவி.. சொன்னா கேளு.. கைய எடு..”
“மாட்டேன்.. நீ.. ப்ராவ எடுத்து பாரு..” மெதுவாக நடு விரலை தொப்புள் குழியில்.. அவன் அழுத்த அழுத்த… அவளின் மதன மேடு சூடு ஏறி.. பூரி போல் உப்புவதை உணர்ந்தவள், அவன் கையை அழுத்தி பிடித்தபடி, அவன் தோளில் சாய்ந்தாள்.
— தொடரும்