இடியின் ஓசை போல ஓங்கி ஒலிக்கும் கடிகார முள்ளின் சத்தம். இது இன்னதென்று சொல்லத் தெரியாத பறவைகளின் ரீங்காரம்.
இன்னும் சூரிய வெளிச்சம் முழுவதுமாய் அறையை ஆட்கொண்டிருக்கவில்லை. கடிகாரத்தை திரும்பி பார்க்க மனமில்லாமல் இன்னும் 6 மணி ஆகியிருக்காது என்று ஊகித்தபடியே ஓரளவு வேகமாகவே சுழலும் மின் விசிறியின் சுழற்சிகளை எண்ணியபடி கட்டிலில் மல்லாந்து படுதிருந்தேன்.
இதயத்துடிப்பு கொஞ்சம் வழமைக்கு அதிகமாகவே இருந்தது. அடுத்து வரப்போகும் 3 தினங்களை பல வாரங்களாக மனதிற்குள் ஒத்திகை பார்த்து வைத்திருந்தேன்.
ஆயிரமாயிரம் காட்சிகள்.
ஆயிரமாயிரம் சூழ் நிலைகள்.
கையிலிருக்கும் 3 தினங்களின் பாரம் என்னை ஆட்கொள்ள தொடங்கியிருந்தது. 72 மணித்தியாலங்கள். எத்தனை நிமிடங்கள் இருக்கும் என்று கணக்கு போட்டு முடிக்க முன்னமே என் அறையின் கதவு மெதுவாய் திறக்கும் சத்தம் கேட்டது. இனி நடப்பது நடக்கட்டும் என்று கண்களை மூடி நீண்ட பெருமூச்சை உள்ளிழுத்தேன்.
வானதி எப்பொதும் போல என் இடது கால் பக்கமாய் வந்து கட்டிலில் அமர்ந்து கொண்டவள் மொபைலில் “குட் மார்னிங்” குறுஞ்செய்திகளை அனுப்ப ஆரம்பித்திருந்தாள். கறுப்பு வெள்ளை பாம்புகள் ஒன்றையொண்று கட்டிப் பிணைந்து புணர்வது போல இருந்தது அவளது ஈரக்கூந்தலை பிரிய மனமில்லாத பாத்ரூம் டவல்.
நாற்பத்தி நான்கு வயதிலும் இளமையின் துள்ளல் குறையாத அடர்ந்த கட்டுக்கருங் கூந்தல் அவளுக்கு. அவள் அவ்வப்போது தாழ்வாய் இடும் கொண்டைகள் அதன் பாரம் தாங்காமல் லேசாக அவிழ்ந்து அவிழ்ந்து குண்டிப்பிளவின் மேல் சென்று முட்டிக்கொள்ளும் அழகோ வர்ணித்து சொல்ல முடியாத காட்சி.
வாரத்திற்கு இரு முறை முழங்கால் வரை நீளும் கூந்தலை முழுவதுமாய் விரித்து முன்னே விட்டு எதோவொரு சிந்தனையில் ஆழ்ந்தவளாக எண்ணெயிட்டுக் கொண்டிருப்பாள்.
ஒரு கையில் மொபைலை நோண்டியபடியே இன்னொரு கையால் லேசாக அவள் கூந்தலில் சிறை பட்டிருந்த டவலை விடுவித்து லாவகமாக தலையை இருபக்கமும் அசைத்து அவள் கூந்தலை விடுவிக்க அது மொத்தமும் என் காலடியில் வந்து அவிழ்ந்து விழுந்ததில் என் ஆண்மை விறைக்க தொடங்கியது. இன்
னும் முழுதாய் காயாத அவளது கூந்தலின் ஈரம் என் கால் விரல்களுக்கிடையில் சென்று பின்னிக்கொண்டது. இதற்கு மேலும் பொறுத்துக்கொள்ள முடியாமல் சட்டென எழுந்து என் கால்கள் இருந்த இடத்தில் என் தலையை வைத்து அவளது ஈரமான கூந்தலின் மீது தலை வைத்து அவள் அடி முதுகும் குண்டிப்பிளவும் சங்கமிக்கும் இடத்தில் என் முகத்தை புதைத்துக் கொண்டேன்.
அவள் எந்த திகைப்பும் வெளிக்காட்டவில்லை. தனது ஒரே மகனின் தீண்டல்களில் ஒழிந்திருந்த காம இச்சைகளை அவளால் யூகிக்க முடியவில்லை.
“அப்பா கெளம்பிட்டாரா மா?”.
“அவரு காலைல 4 மணிக்கு முன்னாடியே கெளம்பிட்டார் டா”.
“ஓ … அதனால தா இன்னிக்கு சேவல் கூவ முன்னடியே உங்க பஞ்சாயத்த ஆரம்பிச்சிட்டிங்களா?”.
சில நொடிகள் எங்களிருவரையும் மெளனம் ஆட்கொண்டு விட்டது. நான் அப்படிச் சொன்னது அவளை சங்கடப்படுத்தியிருந்தது எனக்கு நன்றாகவே புரிந்தது. முகம் தெரியா விட்டாலும் அவள் புருவத்தை நெரிக்கும் சத்தம் எனக்கு தெளிவாக கேட்டது.
இருந்தாலும் இந்த மெளனத்தின் சங்கிலியை அவளாக உடைக்கட்டும் என்று காத்திருக்கும் போதே ஒரு தைரியத்தை வரவழைத்துக்கொண்டு பின்னாலிருந்தவாறே ஒரு கையால் அவள் இடுப்பை அணைத்து நெருங்க இழுத்துக்கொண்டேன்.
எனது முகம் அவளது திடமான அடி முதுகில் இன்னும் அழுத்தமாக பதிந்தது. ஷாம்பூ வாசத்திலும் கூந்தலின் ஈரத்திலும் எனது முகம் முழுவதுமாய் நனைந்தது. எனது கால்களை மடக்கி உடம்பை குறுக்கி கொள்ள என் முழங்கால்கள் அவளது தொடையின் வெளி பக்கத்தில் வந்து முட்டிக்கொண்டன.
“ சாரி டா … நல்லா தூங்கிட்டு இருந்த உன்ன எழுப்பிட்டேன் ல …”.
“அதெல்லா ஒண்ணு இல்ல … இனி 3 நாளைக்கு வீடு எந்த சத்தமும் இல்லாம அமைதியா இருக்க போது … நிம்மதியா தூங்கிக்கலாம் …”.
மீண்டும் ஒரு மெளனம் எங்களை வந்து தொத்திக்கொண்டது. ஆனால் அதைப்பற்றி நான் பெரிதாக அலட்டிக்கொள்ளவில்லை. அவளுடனான் இந்த நெருக்கம் தந்த போதையில் மெதுவாய் மெதுவாய் கிறங்கிக்கொண்டிருந்தேன்.
“கண்ணா ..”.
“ம்ம்ம் …”.
“டேய் கண்ணா …”.
அவள் தலையை லேசாக திருப்பி தூரத்தில் எங்கேயோ பார்த்தபடியே ஒரு கையை என் தொடையில் வைத்தாள். எனது ஆண்மையின் எழுச்சி என் மனதின் மெய்யான நோக்கங்களை காட்டிக்கொடுத்துவிடும் போல் இருந்தது. இருந்தாலும் என் இருண்ட மனதின் அடி ஆழத்தில் அவள் அதை பார்க்க வேண்டும் என்ற கொச்சையான ஆசை இருந்ததை என்னால் மறுக்க முடியாது.
“என்னம்மா?”.
“இந்த வீட்ல நடக்குற ப்ரச்சனையால தான் நீ எங்கள எல்லாம் விட்டு இவ்ளோ தூரமா போக முடிவு பண்ணிட்டியா?”.
அவளது பேச்சு ஒரு நீண்ட பெருமூச்சைப் போல் இருந்தது.
“ம்மா … காலங்காத்தாலயே ஆரம்பிச்சிட்டியா?”.
மெளனம்.
என் தொடையிலிருந்த அவளது கை என்னை மெதுவாக வருட தொடங்கியது. இந்த மெளனத்தின் பாரம் என்னை திணறடித்து கொண்டிருந்தது.
“பெங்களூர்க்கு தானேம்மா போறேன். இதோ இருக்கும்மா பெங்களூரு”.
மீண்டும் மெளனம்.
“உனக்கே தெரியும்ல … நா காலேஜ் படிக்கும் போதே இந்த ஊர விட்டு வேற எங்கயாச்சும் போய் தான் வர்க் பண்ணனும்னு முடிவு பண்ணிட்டேன்னு .. நானும் கொஞ்சம் எஞ்சாய் பண்ணணும்ல”.
“ஏன் … சார் இங்க எஞ்சாய் பண்ணது பத்தலயா?”
அவள் குரலில் இருந்த தொய்விற்கிடையில் சின்னதாய் ஒரு கேலியும் ஒழிந்திருந்தது. நான் கல்லூரி படிக்கும் போது ஒரு சீனியரை என் ரூமிற்கே அழைத்து வந்து அம்மாவிடம் வசமாக மாட்டிக்கொண்டதை தான் இப்போது சாடுகிறாள்.
அவள் அப்போது அதை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளாவிட்டாலும் வாய்ப்புக் கிடைக்கும் போதெல்லாம் அதை சொல்லிக்காட்ட இதுவரை தவறியதே இல்லை. எனக்கு நன்றாக நினைவிருக்கிறது. கையும் களவுமாக மாட்டிக்கொண்ட பதற்றத்தில் அவசர அவசரமாக சீனியரை வழியனுப்பி வைத்துவிட்டு திரும்பும் போது வாசலில் திமிராய் கை கட்டி நின்று கொண்டே,
“இன்னும் 10 நிமிஷம் லேட்டா வந்திருக்கலாமா?”,
என்று ஒரு புருவத்தை உயர்த்தி கேட்க, நான்
“அதெல்லாம் எதுக்குமே பத்தாது … 1 ஹவர் லேட்டா வந்திருக்கலாம்” என்று பதிலுக்கு என் புருவத்தை உயர்த்தி பதில் சொல்லவும், “பொறுக்கி” என்று சொல்லி சிரித்துக்கொண்டே என்னை லேசாக அடிக்க நான் ஈறு தெரிய இளித்தது நேற்று நடந்தது போல நியாபகம் இருக்கிறது.
“டேய்”.
“ம்ம்ம்”.
மீண்டும் அந்த மெளனம் எங்களை ஆட்கொண்டது. உடல் தீண்டலினூடே அவளது சோகம் என்னையும் வந்து தொத்திக்கொண்டது. ஒரு கையை கட்டிலில் ஊன்றி என் உடலை நிமிர்த்தி கால்கள் நீட்டியவாறே இருக்க என் நாடியை அவளது வலது தோள் மீது மெதுவாய் கொண்டு போய் வைத்தேன். அவளது கூந்தலின் ஈரம் கட்டிலின் மீதும் என் பிடரியிலும் ஒட்டிக் கொண்டிருந்தது.
என் நடு விரலால் அவளது கழுத்தை பட்டும் படாதபடி வருடியவாறே கூந்தலை லேசாக ஒதுக்கி விட, சைகை புரிந்தவளாய் தன் கூந்தலை அள்ளி முன்னே இட்டுக் கொண்டாள். தாயே ஆனாலும் அவளும் ஒரு கட்டழகு நிறைந்த பெண் தானே.
அவளின் பச்சை உடம்பு வாசனை என்னை கிறங்கடிக்க, என்னை அறியாமலேயே என் கண்கள் தானாக மூடிக்கொண்டன. பூவின் இதழ்களை போல மென்மையான பளிங்குத் தோல் அவளுக்கு. என் மோக்கு நுனியால் அவள் காது மடல்களை உரசிக்கொண்டே, நீண்ட ஆழமான சூடான மூச்சுக்காற்றை அவள் கழுத்தின் மீது சுவாசித்துக் கொண்டிருந்தேன்.
இந்த உடல் நெருக்கம் எங்கள் இருவருக்குமே புதிதான ஒன்று தான். கல்லூரி முடித்து வந்ததும் தன் ஒரே மகன் இனி தன் கூடவே இருப்பான் என்று கனவு கண்டு கொண்டிருந்தவளுக்கு காத்திருந்ததோ தன் ஒரே மகன் இன்னும் 3 மாதங்களில் பெங்களூரு சென்று விடுவான் என்ற செய்தி தான்.
பிரிவுக்கான கெடு தெரிந்த காரணத்தாலோ என்னமோ, கடந்த ஒரு மாத காலத்துக்குள் எங்களுக்கு இடையில் இருந்த நெருக்கம் இன்னும் இறுக்கமாகிக் கொண்டே போனது. அதுவரை செல்ல அடிகளும் அவ்வப்போது கன்னத்தை கிள்ளுவதுமாய் இருந்த உடல் நெருக்கம் அதி வேகத்தில் அணைப்புகளும் உரசல்களும் நெற்றி முத்தங்களுமாய் மாறிக்கொண்டிருந்தது.
இந்த தீண்டல்கள் எங்களுக்கிடையில் புதியதொரு அந்நியோன்யத்தை உருவாக்கியிருந்தது. ஒவ்வொரு நாளும் எங்களிருவருக்கும் இடையில் இருந்த திரைச்சீலைகள் ஒவ்வொன்றாய் கிளிக்கப்பட்டு எங்கள் உறவு புதியதொரு பரிணாமத்துக்குள் நுழைந்து கொண்டிருந்தது.
“டேய் கண்ணா”
“ம்ம்ம்”
“என்ன இங்க தனியா விட்டுட்டு போகாதடா … என்னையும் உன் கூடவே கூட்டிட்டு போய்டேன்”.
“ம்மா .. உன் கிட்ட எத்தன வாட்டி சொல்லிட்டேன். அங்க உனக்கு யார தெரியும்.? காலைலயே நா ஆஃபிஸ் போய்டுவேன். நைட் ஃபெர்ண்ட்ஸ் கூட ஊர் சுத்திட்டு லேட்டா தான் வருவேன். அதுவரைக்கும் நீ என்ன பண்ணுவ? நீ ஊர்லயே இருந்தனா பக்கத்துலயே பாட்டி வீடு இருக்கு.
சித்தி வீடு கூட போய்ட்டு வர்ற தூரத்துலதான் இருக்கு. அங்க வந்து நீ என்னம்மா பண்ண போற? அது மட்டும் இல்ல… நீ வீட்ல தனிய இருந்தா நான் அதயேதா நெனச்சிட்டு இருப்பேன். என்னால ஃப்ரீயா எஞ்சாய் பண்ண முடியாதும்மா”.
நான் பேசிய வார்த்தைகள் குத்தூசியாய் அவளை துளைக்குமென்று எனக்கு தெரிந்து தான் இருந்தது. இருந்தாலும் நான் சொல்வதில் உள்ள நியாயம் இருவருக்குமே புரிந்திருந்ததால் அடுத்த சில நொடிகளை அதன் போக்கிலேயே நகர விட்டோம். அவள் தலை இப்போது தொங்கியிருந்தது. எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தாள்.
“அம்மா”.
“ம்ம்ம்”.
“ஹே … வானதி”.
“டேய் பொறுக்கி”, என செல்லமாகவும் அதே நேரத்தில் வலிக்கும் படியாகவும் என் கன்னத்தை கிள்ளி விட்டாள்.
“சரி என்ன மிஸ் பண்ணுவியாம்மா?” என்று கேட்டு முடிக்க முன்னமே அப்படி கேட்டது எவ்வளவு பெரிய தவறென்று புரிந்தது. அவள் கலங்கிய கண்களோடும் ஒரு வித வார்த்தைக்குள் அடங்காத ஏக்கத்தோடும் என் பக்கமாக திரும்பினாள்.
அவளது கண்கள் என் உயிரை உருக்கியது.
எங்களது கண்ணிமைகள் உரசிக்கொண்டன.
அவளது கண்ணீர் எங்கள் இருவர் கன்னத்தையும் நனைக்க ஆரம்பித்திருந்தது.
அவளது பூவிதழ்கள் என் உதட்டின் மீது புல்லில் படியும் காலைப்பனி போல பதிந்திருந்தது.
ஆனால் அந்த முத்தத்தில் துளியளவும் காமமில்லை. அந்த நொடியில், அவளது அரவணைப்பில் மீண்டும் அவளது கைக் குழந்தையாய் ஆனேன். 20 வருடங்களுக்கு முன் என்னை கையில் ஏந்தும் போது அவள் எனக்குத் தந்த முதல் முத்தத்தை போல அது மிருதுவாக இருந்தது.
அவளது இதழைப் பற்றிச் சுவைக்க வேண்டுமென்ற எந்த இச்சையும் அந்த நொடியில் எனக்கு இருக்கவில்லை. அவளை அணைத்து கட்டிலில் சாய்த்து அவள் மீதேறி ஒரு திராட்சைக் கொடி போல படந்து கொண்டேன். அடுத்தடுத்து எனது அசைவுகள் இயந்திரம் போல தன்னிச்சையாய் நடந்தன.
அவளது கழுத்தினுள் நான் முகம் புதைக்கும் வேளையில் அவள் விசும்ப ஆரம்பித்திருந்தாள். எனது மொத்த எடையையும் அவள் மீது கிடத்தினேன். ஆழமாய் சத்தமாய் சுவாசித்தபடி அவளது கழுத்தினுள் இதழ்களை பதித்து முகத்தை அழுத்தி சுழற்ற அவளது விசும்பல்கள் அவளையறியாமலேயே முனங்கல்களாக உரு மாறத்தொடங்கியது.
“ஸ்ஸ்ஸ்”.
“ம்ம்ம்”.
“ஆஆஆஆ … ஸ்ஸ்ஸ்”.
எனது இடைகள் என்னை அறியாமலேயே மேலும் கீழும் அசைந்தபடி எனது ஆண் விறைப்பை அவளது அடிவயிற்றில் அழுத்தி உரசிக்கொண்டிருந்தன. அவளது ஒரு கை என் முதுகில் புலியின் பிடி போல மொத்த நகங்களையும் பதித்து புதைத்திருந்தது.
இன்னுரு கை என் பிடரி முடிக்குள் ஒளிந்து எனது பின்னந்தலையில் அழுத்தி என்னை அணைப்பதற்க்கும் விலக்குவதற்கும் இடையில் முடிவெடுக்க முடியாமல் தத்தளித்துக் கொண்டிருந்தது. அவள் மார்பின் மீது அழுந்தி உரசியது என் மார்பு. இந்த உரசலில் அவளது தாலி எங்கள் இருவர் முலைக்கம்புகளுக்கிடையிலே சிக்கி உருள அந்த உலோகத்தின் உரசலும் குளிர்மையும் அவளக்கு சுய நினைவை தந்திருக்க வேண்டும்.
முதுகிலும் பிடரியிலும் இருந்த கைகளை விலக்கி என் தோள் மீது வைத்து என்னை தள்ளினாள். குழந்தைத்தனமாக முகத்தை சுழித்துக் கொண்டே “மூச்சு முட்டுதுடா …” என்றாள். அந்த மழலைக் கொஞ்சலைக்கேட்டு சிரித்தே விட்டேன்.
அவளை விடுவித்து ஒரு பக்கமாக சரிந்து என் நாடியில் கைகளை குத்தி அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். அவள் முகத்தில் எந்த சஞ்சலமும் இல்லை. அப்பொழுதுதான் அந்த சில நொடி நேர தீண்டல் இருவருக்கும் வேறு வேறு அனுபவத்தை கொடுத்திருந்தது புரிந்தது. அம்மாவை பொருத்த மட்டில் அது 20 வயது ஆண் மகனின் குரங்குச்சேட்டை.
“இந்த தாடிய ஷேவ் பண்ணுடா… ப்பா … என்னமா குத்துது”.
“இன்னுக்கு மொத வேலையா க்ளீன் ஷேவ் பண்ணிட்றேன் போதுமா”.
தன்னை சுதாகரித்துக்கொண்டு கட்டிலை விட்டு எழுந்தவள் தனது கூந்தலை அள்ளி முடிந்து கொண்டே அறையை விட்டு வெளியேற தொடங்கினாள்.
“அதெல்லாம் ஷேவ் பண்ணாத. உனக்கு இது தான் சூட் ஆகுது”.
“ம்மா …”
“ம்ம்ம் … காஃபி தான … 5 மினிட்ஸ்”.
“ஹே … வானதி”.
அறை வாசற்படி வரை போனவள் திரும்பி புருவத்தை உயர்த்தி வாயை சுழித்து “என்னடா?” என்பது போல் முறைத்தாள்.
“அடுத்த மூணு நாளும் உனக்கு புடிச்சத மட்டும் தா பண்றோம் … உனக்கு எங்கலாம் போணும்னு தோணுதோ … அங்கலாம் போறோம்… அடுத்த மூணு நாளைக்கு நீதான் மகாராணி”.
அவள் முகம் திருவிழாக்காண செல்லும் சிறுமிகளின் முகம் போல பிரகாசிக்க, ஒரு துள்ளலுடன் ஓடி வந்து என் முகத்தை ஏந்தி மார்பினுள் புதைத்துக் கொண்டாள்.
“உண்மையாதான் சொல்றியா?”.
அவள் மார்பின் கதகதப்பில் இருந்து மனமில்லாமல் விடுபட்டேன்.
“ம்ம்ம் … ப்ராமிஸ்”.
எனது மீசையை முறுக்கி விளையாடியபடியே “கோவிலுக்கு கூட்டி போறியா?” என்றாள்.
“ம்ம்ம் ஓகே”.
“நீ சீக்கிரம் குளிச்சு ரெடியாகு … இதோ வந்திறேன்”.
என் தலையைக் கோதி நெற்றி முகர்ந்து வந்த துள்ளலுடனேயே வெளியேறினாள்.
“அம்மா …”.
“ம்ம்ம் …”
“சாரி கட்டு … அந்த வைட் கலர்ல ரெட் கலர் பாடர் வச்ச சாரி”.
குழப்பமும் ஆர்வமும் கலந்த புன்னகையை அள்ளி வீசிவிட்டு என் பார்வையில் இருந்து துள்ளி மறைந்தாள்.அவளது முகத்தில் துளி சபலம் கூட இல்லை. அந்த ஆழ்ந்த முனங்கல்களை நானாகவே கற்பனை செய்து கொண்டேனா?
ஆனால் நிச்சயாமாக அவளது முலைக் காம்புகள் விறைப்பாய் இருந்ததே.