அனைவர்க்கும் வணக்கம்! இந்த கதை தொடர் கதை அதனால் பொறுமையாக படித்து உங்களோட கருத்துக்களை தெரிவிக்கவும். Mudiyapogum Idathil Arambitha Vazhkai
எல்லாம் முடிந்துவிட்டது. அர்த்தமற்ற உணர்வுகளாலும். தேவையற்ற பாசாங்குகளாலும். நாற்பத்தைந்து வருடங்களை வீணடித்தேன். திரும்பிப் பார்க்கும்போது என்னைப் போல யாரும் இல்லை. எனக்காக யாரும் இல்லை. என்னைக் கவனிக்க யாரும் இல்லை.
எல்லோரும் என்னை அவரவர் தேவைகளுக்குப் பயன்படுத்திக் கொண்டார்கள். அவர்களால் பயன்படுத்தப்படுவதை விட நான் அவர்களுக்கு அந்த வாய்ப்பைக் கொடுத்தேன். என்று சொல்ல வேண்டும்.
சுயபச்சாதாபத்துடன் வாழ்வது வீண். நான் சாக வேண்டும். இதுதான் சரியான இடம். என் அருகில் யாரும் இல்லை. கொஞ்சம் தைரியமாக இரு. குதி. எல்லா உணர்ச்சிப் பிணைப்புகளையும் உடைத்து. எத்தனை பேர் தற்கொலை செய்து கொள்வதில்லை.
நீங்க யாருக்கு கவலை. வேண்டாம். வேண்டாம். நீ ஏன் இவள் தற்கொலை செய்து கொள்ள வந்தாள் என்று அவளிடம் இருந்து எழுந்தாள். இருக்கை. தற்கொலைப் புள்ளிக்குச் சென்று. கடைசியாக வானத்தைப் பார்த்து. குதிக்கப் போனான்.
எதிர்பாராத குழப்பத்தில் விக்னேஷ் திரும்பிப் பார்த்தான். ஒரு அழகான பெண். அவள் கையைப் பிடித்துக் கொண்டாள். அவள் முகத்தில் எந்த உணர்ச்சியும் இல்லை. இறக்கும் மனிதனைத் தடுத்து நிறுத்துவதற்கான உற்சாகம் கூட இல்லை.
விக்னேஷ் கையை அசைத்தான். அவள் அசையவில்லை. ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை. அங்கும் இங்கும் பார்த்தான். சுற்றிலும் ஆள் இல்லை. இயற்கையின் அழுகையை தவிர. “ஏய். எதுக்கு என் கையைப் பிடிச்சு தடுத்து நிறுத்து. என்னைக் விடு””
நான் சாகப்போறேன். ” என்று சொன்னான் அவளிடம். அப்படி இருந்தும் அந்த பெண் எதுவும் பேசாமல் அதே அலட்சிய பார்வையுடன் விக்னேஷைபார்த்தால்.
“ஐயோ. உனக்கு என்ன வேணும். அய்யோ. பணம் வேணுமா. இந்தா. இந்த பணப்பையை எடுத்துக்கொண்டு போ. இதில் நிறைய பணம் இருக்கு. . கைய விடு. ” என்று கூறிவிட்டு சட்டை பாக்கெட்டில் இருந்த பணப்பையை இன்னொரு கையால் எடுக்க.
விக்னேஷ் கவலையற்ற புன்னகையுடன் அவன் கண்களை பார்த்தான். “இவை போதாதா சொல்லு. இந்த பர்ஸில் ஏடிஎம் கார்டு. பின் நம்பர் சொல்றேன். நிறைய காசு இருக்கு. எடுத்து சந்தோஷமா இரு. என்னை பத்தி கேட்க கவலைப்பட. யாரும் இருக்க மாட்டார்கள். ப்ளீஸ் என்னை சகா விடு. ” விக்னேஷ் கெஞ்சினான்.
அவள் தன் பிடியை கொஞ்சம் தளர்த்தினாள். பணம் என்று சொன்னால் யாருதான் வேண்டாம் என்று சொல்ல போகிறார்கள் என்று நினைத்த விக்னேஷின் உதடுகளில் புன்னகை மின்னியது. அந்தச் சிரிப்புக்குப் பின்னால் இருக்கும் அர்த்தம் அந்தப் பெண்ணுக்குப் புரிந்திருக்க வேண்டும். ஆனால் அவள் விக்னேஷை கோபமாகப் பார்த்து அவன் கைய கையை இறுக்கினாள்.
முதல் முறையாக வாயை திறந்தவள் “உன்கிட்ட கொஞ்ச நேரம் பேசணும். அப்புறம் நீ. வேண்டுமானால் தற்கொலை செய்து கொள்ளலாம். ” இல்லை என்பது போல் விக்னேஷ் என்னை பார்த்தாள். பிரச்சனை. விக்னேஷ் கண்களால் அவனைப் பார்த்து பெருமூச்சு விட்டான்.
அவள் விக்னேஷ் அழைத்துக்கொண்டு போனால்.
இருவரும்.
பெஞ்சில் அமர்ந்தனர். அப்போ விக்னேஷ் அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தான். பார்ப்பதற்கு மிக அழகு. வயது 21 இருக்கும். . நீங்க ஏன் இங்க வந்திருக்கிறாள் என்று கேட்டான் விக்னேஷ். அந்த பெண்ணை பார்த்து. “அருகிலும் ஆட்கள் இல்லையே. எதுக்கு இங்க வந்தீங்க. ” என்று கேட்டான்.
“எல்லாரும் ஏன் இப்படி ஒரு இடத்துக்கு வருவாங்க. அதான் வந்தேன். ” அவளும் அதே அலட்சியத்துடன் பதில் சொன்னாள்.
“அதாவது. அதாவது. நீயும். ” என்று ஆச்சரியத்துடன் சொல்லிவிட்டு அந்த பெண்ணை நம்ப முடியாமல் பார்த்தான். “ஹா. நானும் தற்கொலை செய்ய வந்தேன். ” என்று உறுதியாக சொன்னாள் “நீங்க நல்லா இருக்கீங்க. படிச்சிருக்கீங்க. ஏன் தற்கொலை பண்ணுற உங்களுக்கு.
தற்கொலை பண்ணும் வயசு கூட இல்ல. ” என்றான் விக்னேஷ். “நல்லா இருக்கீங்களா? ஏன் இப்படி பண்றீங்க” என்றாள் அவன் கண்களைப் பார்த்து. இவ்வளவு நேராகக் கேட்டதும் என்ன சொல்வது என்று புரியாமல் சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்தான்.
சிறிது நேரம் நின்று அந்த பெண்ணைப் பார்த்து. “உன் பெயர் என்ன?” என்றான். “சீக்கிரம் சாகப் போகிறவர்களின் பெயரைத் தெரிந்து என்ன செய்வீர்கள். ” என்றாள் அவள்.
விக்னேஷுக்கு என்ன நடக்கிறது என்று புரியவில்லை. “ஏன் சாகணும். ” நீங்க என்றாள். விக்னேஷ் கூலாக. “எப்படியும் சரி. சாகப்போறோம். உங்க கதையைச் சொல்லுங்க. தற்கொலை செய்யணும்னு நினைச்ச சூழ்நிலையைச் சொல்லுங்க.” என்றாள் விக்னேஷின் கண்களை நேரடியாகப் பார்த்து.
விக்னேஷ் சிரித்தான். “ஏன் சிரிக்கிறாய். நான் உனக்கு ஜோக் சொல்லவில்லையா?” என்று பொறுமையிழந்தாள் அந்தப் பெண். “சும்மா சொன்னா. சீக்கிரம் சாகப்போறவங்க பேரு தெரிஞ்சு என்ன செய்வீங்க. சீக்கிரம் சாகப்போற என் கதை தெரிஞ்சு என்ன செய்வீங்க.
இல்ல. அது ஏற்கனவே. ரொம்ப நேரமாச்சு. நாம ஒண்ணு செத்துடலாம். ” என்று சொல்லிவிட்டு பெஞ்சில் இருந்து எழுந்தான். அவளும் எழுந்து நின்றாள்.
சிறிது தூரம் சென்றதும். “ஒரு நிமிஷம். ” என்றாள் அவள். விக்னேஷ் திரும்பி அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தான். “எப்படியும். சாகணும்னு முடிவு பண்ணிட்டோம். இப்ப செத்தாலும் சரி. இன்னும் ஒரு மணி நேரம் கழிச்சு செத்தாலும் நஷ்டமில்லை. ” என்று அவனைப் பார்த்து நிறுத்தினாள்.
ஆனால் விக்னேஷ் என்ன என்பது போல் பார்த்தான். “அந்நியர்களாக சாவதை விட. ஒருவரையொருவர் தெரிந்து கொண்டு செத்தால். குறைந்த பட்சம் கொஞ்சம் திருப்தியாவது இருக்கும். ” என்றாள் சிறு புன்னகையுடன். அவரைச் சந்தித்த பிறகு முதல்முறையாக அந்தப் பெண் கொஞ்சம் சிரித்துக்கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து முத்தமிட்டு ஓகே சொன்னான்.
“என் பெயர். ஸ்னிக்தா. ” என்று விக்னேஷை பார்த்தாள். “உங்க பேரு ரொம்ப நல்லா இருக்கு. நான் விக்னேஷ். விக்னேஷ் சந்திரா. ” என்று கைகுலுக்க கையை நீட்டினான். அவள் விக்னேஷின் கையை குலுக்கி. “தேங்க்ஸ். அண்ட் நேய் டு மீட் யூ” என்றாள்.
இருவரும் திரும்பி வந்து பெஞ்சில் அமர்ந்தனர்.
“அப்போ. இப்ப சொல்லு. நீ ஏன் சாகணும். “என்றான் விக்னேஷ் நேராக. “முதலில் நீ சொல்லு. ” என்றாள் ஸ்னிக்தா. “என்னைப் பற்றி நான் அதிகம் சொல்ல வேண்டியதில்லை. ஒரு சாதாரண மனிதன். ” என்றான் விக்னேஷ் சற்று பதட்டமாக. ஒருமுறை அவனைப் பார்த்து “உன் வயது ஒரு முப்பத்தைந்து” இருக்குமா என்றாள்.
“நாற்பத்தி ஐந்து. இப்போ என் வயசுல நான் என்ன பண்ணுவேன். ” என்றான் விக்னேஷ் கொஞ்சம் பொறுமையாக. அவளை பார்த்து. அவள் அவனை பார்த்து. . என்னை அப்படி பார்க்காதே. ” என்றாள் சிரித்துக்கொண்டே. இருந்தான். விக்னேஷ் . “sirku கல்யாணமாகி குழந்தைகளும் இருக்கு. ஏன் தற்கொலை செய்யணும்?” என்றாள்
ஸ்னிக்தா. அவனிடம் “எனக்கு கல்யாணம் ஆச்சுன்னு சொன்னேனா. ” என்றான். “அதாவது. அதாவது. நாற்பத்தைந்து சொன்னேன். கல்யாணம் ஆச்சுன்னு சொன்னனே என்றான்அவள் மீண்டும் நீ. ஏன் சாகணும்?” என்றான். “என்னைப் பற்றி பிறகு சொல்கிறேன். முதலில் உன்னைப் பற்றி சொல்லு. நமக்கு அதிக நேரம் இல்லை. ”என்று சொல்லி அவளை கேட்டான்.
ஸ்னிக்தாவைப் பார்த்து. தன்னைப் பற்றிச் சொல்ல. “இருங்க. எப்படியும் சீக்கிரம் செத்துடுவோம். எல்லாத்தையும் உண்மையைச் சொல்லுங்க. உண்மை எவ்வளவு பச்சையா இருந்தாலும். சத்தியம். உண்மையைச் சொல்றேன். உன் கையை என் கையில வை. ” என்று ஒட்டிக்கொண்டது.
விக்னேஷ் பலமாகச் சிரித்தான். அவன் ஏன் சிரிக்கிறான் என்று புரியாமல் அவனை முறைத்தாள். விக்னேஷ் சிரிப்பை நிறுத்தி. “சீக்கிரம் இறப்பதற்கு முன்பே எதுக்கு சத்தியம் என்றான். நீ சாக வந்த மாதிரி இல்லை. என்னை பேட்டி எடுக்க வந்த மாதிரி. ” என்றான்.
அந்த வார்த்தைகளில் வெட்கப்பட்டு. “அது இல்ல. பழக்கம் இல்லாம தான். கேட்டேன். ” என்றாள் உண்மையாக. விக்னேஷ் அந்த பெண்ணை சிறிது நேரம் பார்த்துவிட்டு. “அதெல்லாம் இல்லை ஸ்னிக்தா. நீ சாகவேண்டாம். நான் சொல்றதை கேளு. உனக்கு நல்ல எதிர்காலம் இருக்கு. பேசாம வீட்டுக்கு போ. “என்றான் விக்னேஷ்.
“அதாவது. நான் போனால். நீ மட்டும் செத்துவிடுவாய். என்ன செய்யமுடியாது. நான் உன்னோடு போனாலும். ”என்றாள் புன்னகையுடன். “ஏய். உனக்கு பைத்தியம். யாரோ ஒருத்தர் சேர்ந்து வாழணும்னு ஆசைப்படுறாரு. அவங்க சேர்ந்து சாக விரும்பறாங்க.
ஆனா உனக்கு இப்போ சாகற அளவுக்கு பிரச்சனை இல்லைன்னு நினைக்கிறேன். விக்னேஷ் கொஞ்சம் சீரியஸாகத்தான் சொன்னான். “உனக்கு இப்ப செத்துப்போன நண்பர்கள் அதிகமா இருக்கா. நான் அப்படி நினைக்கல. நீங்க தடுத்தபோது சொன்னபடி.
உங்ககிட்ட காசு கூட போதாது. என்று பலரும் சொல்கிறார்கள். கடனாளிகளின் டார்ச்சர் தாங்க முடியாவிட்டால் நீ சாக வேண்டும் என்று நினைக்கிறார்கள் என்று. உனக்கு கல்யாணம் ஆகவில்லை. அதனால் தான் பிரச்சனை. கூட இல்லை. ” ஸ்னிக்தா கேட்டாள். என்று கேட்டதற்கு விக்னேஷ்க்கு என்ன சொல்வது என்று புரியவில்லை.
விக்னேஷ் கே. பொண்ணு ரொம்ப புத்திசாலி என்பது ஒன்று தெளிவாகிறது. இவ்வளவு புத்திசாலித்தனமான பொண்ணு சாகணும்னு நினைச்சு. கொஞ்சம் அவநம்பிக்கையோடு. “பாருங்க செல்லம். என் பிரச்சனை வேற. இந்தக் கொஞ்ச நேரத்துல சானுவுக்கு அறிமுகமான நேரத்துல சொல்றேன். வீட்டுக்குப் போ. நீ சாக வேண்டும். காரணமே இல்லை. நான் சொல்வதைக் கேள். வீட்டில் இருக்கிறார்கள் அவர்கள் காத்திருக்கிறார்கள். நாட்கள் சரியாகவில்லை. சீக்கிரம் வீட்டுக்குப் போ. என் மரணம் என்னை இறக்கட்டும் நிம்மதியாக. தயவு செய்து ஸ்னிக்தாவை பார்த்து சொன்னான்.
“இதெல்லாம் இல்லை ஆனா. நீயும் என்னைப் பத்தி உனக்கும் தெரிய வேண்டியதில்லை. . எழுந்திரு. நாமசேர்ந்து போய் செத்துடலாம். ” என்றாள் நின்றபடி. தீவிரமாக. “ஏய். உனக்கு என்ன ஆச்சு லூசா. வீட்டுக்கு போ.
உனக்கு அர்த்தம் நாம ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து தூங்கலாம். ”என்றான் விக்னேஷ் சற்று கோபமாக. ஸ்னிக்தா சிரித்த விக்னேஷைப் பார்த்தாள். விக்னேஷ். “நான் சீரியஸாக இருந்தால் என்ன. சிரிக்கிறியா?”. “அல்லது. வேறு என்ன. மாஸ்டர். நீ இறப்பதற்காக இங்கு வந்தாய்.
இனி வீட்டுக்குப் போகவேண்டாம். நீ மிகவும் உணர்ச்சிவசப்படுகிறாய். நீ மிகவும் நல்லவன். உண்மையில் நீ சாக வேண்டிய அவசியம் இல்லை. நீயே வீட்டுக்குப் போ. என் மரணம் என்னை இறக்கட்டும். ” அதையே சொன்னதும் விக்னேஷ்க்கு சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை. சிறிது நேரம் இருவரும் கலகலவென சிரித்தனர்.
பெஞ்சில் அமர்ந்திருந்த விக்னேஷ் சீரியஸாக. “அப்படியா. இப்ப என்ன. நம்ம கதைகளை ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் சொன்னா. நீ சாக மாட்டே. அதான். பெஞ்சில் அமர்ந்திருந்த சப்புனா. “ஆமாம். மாஸ்டர். அப்புறம் நீங்க நிம்மதியா சாகலாம். மை கேரன்டி. ” என்று சமாதானப்படுத்தினாள்.
“ஹா. ஹா. ஹா. “ஓகே. ஓகே. அதெல்லாம் முடிஞ்சுது. நம்ம விஷயத்துக்கு வருவோம். ” என்று சிரித்த விக்னேஷ் ஸ்னிக்தாவை பார்த்தான். தொண்டையைச் செருமியபடி. “என் வாழ்க்கையின் முக்கியமான சம்பவங்களைச் சொல்கிறேன். சுருக்கமாக. ” என்று தன்னைப் பற்றி சொல்ல ஆரம்பித்தான் விக்னேஷ்.
கதை தொடரும் கதை ப்பற்றிய கருத்துக்கள் சொல்ல velloresundarajan@gmail. com