This story is part of the ஹேமாவாகிய நான் series
அடுத்த வாரம் பொங்கல் வர இருந்ததால் அந்த கடை வீதி ரொம்பவும் களை கட்டியிருந்தது. ஆரஞ்சு நிற டாப்ஸ் மற்றும் லைட் சாண்டல் லெக்கினில் இருந்த திலகா துப்பட்டா இல்லாதா மார்பை ஒரு கையால் மறைத்து ரோட்டோர கடையில் குனிந்து வெள்ளரிக்காய் வாங்கிக் கொண்டிருந்தாள். நானும் அருணாவும் அந்த பிரபல திரையரங்கின் டிக்கெட் கவுண்டரில் டிக்கெட்டுக்காக வரிசையில் நின்றோம். எங்களுக்கு முன்னால் இரண்டு பேர் மட்டும் நின்றனர். அவ்வளவாக கூட்டமில்லை. என்கையில் ஷாப்பிங் முடித்த பைகள் இருந்தது அடுத்த பதினைந்து நாளில் எனக்கும், நித்யாவிற்கும் பிறந்த நாள் வருவதால் இருவருக்கும் சேர்த்து புத்தாடைகளை வாங்கியிருந்ததேன்.
“நீ டிக்கெட் எடுத்துட்டு மேல வா” என்னிடம் சொல்லிவிட்டு அருணா கையில் வெள்ளரிக்காயுடன் வந்த திலகாவை கூட்டிக்கொண்டு மேலே போனாள்.
‘பால்கனி’ டிக்கெட் வாங்கிக்கொண்டு ‘ஷாப்பிங்’ செய்த பைகளுடன் மேலே போனேன். அவர்கள் இருவரும் ‘பாத்ரூம்’ வாசலை விட்டு வெளியே வந்தார்கள். நான் அங்கிருந்த சேரில் பைகளை வைத்துவிட்டு டிக்கெட்டை திலகாவிடம் கொடுத்தேன்.
“திலா, உள்ளே போ. தண்ணி பாட்டில் வாங்கிட்டு வந்துடறேன்!!!” சொல்லிவிட்டு பதிலை எதிர்பாராமல் சென்றேன்.
தண்ணீர் பாட்டில் வாங்கிக் கொண்டு திரும்பிய போதுதான் அவர்களை கவனித்தேன், கொஞ்சம் தெரிந்த முகமாக ஒரு பெண்ணும், பையனும் திலகாவுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். அப்போது தெரியவில்லை அவன்தான் எங்கள் வாழ்க்கையை திசை மாற்றப் போகிறான் என்று எனக்கு.
அவர்களை நெருங்கினேன்.
“ஹாய்ப்பா. ” என் வயது ஒத்த அந்தப்பெண் என்னை நோக்கி அவளது வெண்ணிற பற்கள் தெரியச் சிரித்துக் கொண்டே கை நீட்டினாள்.
“ஹாய். ” யாரிவள்?? எங்கோ பார்த்திருக்கிறோமே!!! யோசித்தபடி கை குலுக்கினேன்.
“என்னடி!!! மறந்துட்டா போல” சொல்லிக்கொண்டே அவள் திலகாவை பார்த்தாள்.
“பேப்ஸ், நிஜமா தெரியல” திலா குறும்பாய் கேட்டாள்.
இல்லையென உதட்டைப் பிதுக்கினேன்.
“கிழிஞ்சது போ!!! இவ்ளோ ஞாபக மறதியா?” அவள் சொல்லிக்கொண்டே தொடர்ந்தாள்.
” நித்யா ௭ப்படி இருக்கா” தெத்துப்பல்லில் கட்டப்பட்ட கம்பி தெரிய சிரித்துக்கொண்டே கேட்டாள்.
“நல்லாருக்கா ஆனா, நீ. ங்க” இழுத்தேன்.
“ஏஞ்சலா பேப்ஸ்” திலகா நினைவூட்ட முற்பட்டாள்.
என் மரமண்டைக்கு அப்போதும் விளங்காமல் அவளுடன் இருந்த அவனைப் பார்த்தேன்.
“இதுக்கு மேல சொல்லாத அவளே யோசிக்கட்டும் விட்று” இது ஏஞ்சலா எனப்பட்ட அவள்.
“அடியே!!! நாமக்கல். என். எஸ். எஸ் கேம்ப். நித்யா. மண்டைய உடைச்சாளே. தழும்பு அப்படியே இருக்கே. தெரியலயா” திலகா சொல்ல சொல்ல கண்கள் விரித்தேன்.
“மை காட் !!! சாரி டி. சாரி டி” மனதார மன்னிப்பு கோரினேன்.
“ஹப்பா. நல்லவேளை இப்போவாச்சு நியாபகம் வந்துச்சே” அவள் பெருமூச்சு விட்டு சொன்னதில் சற்றே கனமான அவளுடைய மார்புகள் புடைத்து அமுங்கியது.
இவளை எப்படி மறந்தேன்.
நான், நித்யா, திலகா மூவரும் மேல்நிலை முதலாமாண்டு படித்தபோது நாமக்கல் அருகே ஒரு கிராமத்தில் என். எஸ். எஸ் சார்பில் ஒரு வார காலம் களப்பணிக்காக முகாமிட்டிருந்தோம். அந்த முகாமில்தான் திருச்சியை சேர்ந்த ஒரு பள்ளியின் குழுவினரின் தலைவி ஏஞ்சலா அறிமுகமாயிருந்தாள். கொஞ்சம் துடுக்கானவள் அதனால் திலகாவிற்கு நல்ல பரிச்சயம் ஆகியிருந்தாள். அங்குதான் விளையாட்டாக நித்யா அவளை தள்ளிவிட சுவற்றில் மோதி மண்டை கிழிந்து மூன்று தையலுடன் முகாமை நிறைவு செய்தோம். முகாமின் கடைசி நாளன்று பிரிய மனமின்றி திலகாவை கட்டிபிடித்து அழுதேவிட்டாள்.
“ஏன்டி, இப்படி மறந்து போயிருக்க” ஏஞ்சலா கேட்டதில் மீண்டும் நினைவிற்கு வந்தேன்.
“அதில்லடி முன்னாடி கொஞ்சம் வெயிட்டா போந்தா கோழி மாதிரி இப்ப என்னாச்சு இப்படி எழும்பும், தோலுமா நாட்டுக்கோழி மாதிரி ஆகிட்ட??” ௭ன கேட்டுக்கொண்டே அருகிலிருந்த இளைஞனை நோட்டமிட்டேன். இருபது வயதிருக்கும் கொஞ்சம் ஒல்லியான தேகத்துடன் கேஷுவலாக நாங்கள் பேசுவதை இடை மறிக்க மனமின்றி கைகட்டி நின்றிருந்தான்.
“என்னடி பண்ணறது!!! ஸ்கூலிங்ஸ்ல வீட்டு சாப்பாடு அதனால பெருத்து கிடந்தேன். இப்ப ஹாஸ்டல் சாப்பாடு அதான் இப்படி” சொல்லிக்கொண்டே அந்த இளைஞனிடம் தண்ணீர் வாங்கி வர சொல்லி சைகை செய்தால்.
அவனும் தலையாட்டி சென்றான்.
“சரி டி இங்க ௭ங்க?? யாரு பையன்??” திலகா இடைமறித்தாள்.
“இங்கதான் டி காலேஜ்” கல்லூரி பெயரை சொன்னாள்.
“செம டி!!!! கலக்கற போ!!! பையன் யாரு காலேஜ் மேட் ஆ” கண்ணடித்து திலகா கேட்டாள்.
“ஹே!!! அண்ணன் டி!!! பொங்கலுக்காக காலேஜ் லீவ் நாளைக்கு ஸ்டார்ட் ஆகுது, சோ கூட்டிட்டு போக வந்திருக்கான், பேரு ரிச்சர்ட்!!!” சொல்லும்போதே தண்ணீர் பாட்டிலுடன் அவன் வந்தான்.
“சாரி டி” திலகா ஏஞ்சலாவின் காதோரமாய் கிசுகிசுத்தாள்.
“அண்ணா இவதான் திலகா, அவ ஹேமலதா” சிரித்துக்கொண்டே அறிமுகப் படுத்தினாள்.
“ஹாய் ணா” திலகா புன்னகைத்து கைநீட்டினாள்.
“ஹாய்” அவனும் பதிலுக்கு புன்னகைத்து கை குலுக்கினான்.
“ஹாய்” இது என்முறை.
“ஹாய்” கை குலுக்கினோம். கொஞ்சம் சில்லென உணர்ந்தேன் அதற்கு காரணம் அவன் கையிலிருந்த தண்ணீர் பாட்டிலின் குளுமை என்றாலும் என் மனதில் ஓர் படபடப்பு முதன் முதலாக வேற்று ஆடவனுடன் கைகுலுக்கியதால் வந்ததாக தோன்றியது.
“டைமாச்சு டி” அருணா இடைமறித்து சொன்னாள்.
“ஹே சாரிப்பா உங்க சீட் நம்பர் என்ன??” ஏஞ்சலா கேட்டாள்.
டிக்கெட்டை காட்டியதும் உள்ளே போய் மாத்திக்கலாம் வா என எங்களை கூட்டி சென்றாள்.
தியேட்டரில் நினைத்தது போலவே கூட்டமில்லை. இங்கொன்றும், அங்கொன்றுமாய் சில ஜோடிகள் இருட்டிலிருந்தனர்.
படத்தின் இடைவேளையில் ரிச்சர்ட் செய்த பணிவிடைகளை கண்டபோது நமக்கும் இதுபோல் ஒரு அண்ணன் இருந்திருக்கலாம் என என்னை யோசிக்க வைத்தான். படம் முடிந்து பரஸ்பரம் மொபைல் எண்களை திலகாவும், ஏஞ்சலாவும் பகிர்ந்து கொண்டனர். படம் முடிந்து வீடு வரும்போது சர்வீஸ் முடிந்து ஸ்கூட்டி வீட்டில் வந்து நின்றது.
இரவு!!!
அருணா கொடுத்த சப்பாத்தியை நானும் திலகாவும் உண்ணும்போது அவளிடம் அந்த பேச்சை எடுத்தேன்.
“நிஜமாவே அருணாவுக்கு தான் பிரச்சினையா திலா??”
“என்ன பிரச்சினையா??” புரியாமல் கேட்டாள்.
“இல்ல, மணி அண்ணா கேரக்டர் எப்படி?? எதுக்கு காலைல அண்ணிய பேச விடாம பேச்சை மாத்தின??”
“பேப்ஸ் என்னாச்சு?? பொதுவா இந்த பேச்செடுத்தாலே அது அவங்க பர்சனல் னு சொல்லிட்டு கண்டுக்க மாட்ட, இன்னைக்கு நீயே கேட்கற”
“காலைல அண்ணி குளிச்சுட்டு வந்தத பாத்தேன், இவ்ளோ அழகானவளுக்கு இப்படியொரு கொறையானு யோசிச்சேன். ஆனா நீ அவங்க சொல்ல வந்ததை சொல்ல விடாம பண்ணியா அதான் சின்ன ‘டௌட்’. ”
“ஹே என்னடி சொல்லுற, அருணாவை முழுசா பாத்துட்டியா” ஆச்சரியம் கலந்து கேட்டாள்.
“அலையாத டி. முழுசா னா, கிட்டதட்ட” சப்பாத்தியை முடித்து கை கழுவியபடி சொன்னேன்.
“என்ன நாட்டுக்கட்டையா??? ” கண்ணடித்து கேட்டாள்.
“எப்பவும் அதே நினப்புதானா?? கேட்டத சொல்லுடி” கடிந்தேன்.
“உன்னோட சந்தேகம் சரிதான் டி. பிரச்சனை உங்க அண்ணாவுக்கு தான். அவராலதான் குழந்தை பாக்கியம் உண்டாக்கற தகுதி இல்லை. ”
“என்னடி சொல்லுற” எதிர்பார்த்த பதில் என்பதால் பெரிய அதிர்ச்சி எனக்குள் உண்டாகவில்லை.
“பாவம்டி அருணா!!! இதையெல்லாம் மத்தவங்களுக்கு தெரிஞ்சுட கூடாதுனுதான் எப்போதுமே விளையாட்டுத்தனமாவே இருக்கா” அனுதாபம் கலந்து சொன்னாள்.
“அண்ணா?? ”
“அவரும் பாக்காத டாக்டரில்லை. வீட்டுக்கு தெரிஞ்சா கஷ்டபடுவாங்கனு அவரு வேலைல மன அழுத்தம் ஜாஸ்தினு அப்படி, இப்படினு சொல்லி சமாளிக்கறார்” சொல்லிக்கொண்டே சாப்பிட்டதட்டுகளை கழுவ எடுத்து சென்றாள்.
“ரொம்ப பாவம் டி, அழகை கொடுத்த ஆண்டவன் அவங்களுக்கு குழந்தையையும் கொடுத்திருக்கலாம்” நிஜமாகவே அனுதாபத்துடன் சொன்னேன்.
“எல்லாருக்கும் எல்லாம் கிடைச்சதுனா கடவுள் நினைப்பே இல்லாம போயிடும் பேப்ஸ், அதான் சோதிக்கறார்” சொல்லிக்கொண்டே பாத்திரங்களை துலக்கினாள்.
நான் மெத்தை விரிப்புகளை சரி செய்ய போனேன். திலகாவின் செல்போன் சினுங்கியது. எடுத்துப்பார்த்தேன்.
“யாருனு பாரு பேப்ஸ்” சமயலறையிலிருந்து குரல் கொடுத்தாள்.
“குணா மாமா திலா” சொல்லிக்கொண்டே ஆன் பண்ணி காதில் வைத்து “ஹலோ மாமா!!! ” என்றேன்.
“எனது அருமை உடன்பிறப்பே, நான்தான் மாமா போன்லேர்ந்து கூப்பிடறேன்” எதிர்முனையில் நித்யா.
“ஹே. நம்ம போன் எங்க நித்தி” பரவசத்துடன் அந்த கேள்வி கேட்டேன்.
“பேலன்ஸ் இல்லைடி. இங்க கார்ட் கிடைக்கல” ஆதங்கத்துடன் சொன்னாள்.
“ஓ. சரி சாப்பிட்டயா”.
“இன்னுமில்லை!!! மாமா டவுன்லேர்ந்து பிரியாணி வாங்கிட்டு வந்திருக்காரு, இனிதான் சாப்பிடனும்”
“பாரேன் காதலிக்கு மட்டுந்தான் பிரியாணியா, எங்களுக்கெல்லாம் இல்லையா?? கிண்டலாக கேட்டேன். அதற்குள் திலகாவும் படுக்கைக்கு வந்திருந்தாள்.
“இன்னுமென்னடி காதலி. ? இப்போதே அவருக்கு நான் பொண்டாட்டிதான்!!! குறும்பாய் சொன்னாள்.
“ஏன்டி தாலி கட்டறதுக்குள்ள பொண்டாட்டியா??”
“தாலி கட்டறது மட்டும்தான் பாக்கி, கிட்டதட்ட பொண்டாட்டி ஆயிட்டேன் டி!!! அதை சொல்லத்தான் போன் பண்ணேன். ” வெட்கத்தை பேச்சிலே காட்டினாள்.
“அய்யய்யோ!!! என்னடி சொல்லுற” அதிர்ந்து கேட்டேன்.
“ஆமாடி!! மாமாவும் பாவம்ல அதான் சரினு சொல்லிட்டேன்”.
எனக்கு தலைசுற்றியது. இவளுக்கு என்னாச்சு, ஏன் இப்படி ஆகிட்டா?? யோசித்தபடி அவளிடம் கேட்டேன்.
“எல்லாம் முடிஞ்சிடுச்சா”
“கிட்டதட்ட டி, வலி தாங்க முடியல அதனால ‘அதை’ மட்டும் தள்ளி வச்சிட்டேன். மத்தபடி மாமா எல்லாத்தையும் பண்ணிட்டார்”.
“எல்லாத்தையும் கேட்டு, கேட்டு பண்ணறவ இதைமட்டும் சொல்லனும்னுதான் சொல்லுற, அட்வைஸ் கேட்க போன் பண்ணல” எரிச்சலை வார்த்தைகளில் உதிர்த்தேன்.
“அப்படி இல்லடி பாப்பு, மாமா வயசுல இருக்கறதெல்லாம் என்ன என்னவோ பண்ணிட்டு திரியும்போது அதுக்கு மட்டும் ஆசை இருக்காதா? அதான்டி கேட்டதும் மாட்டேன்னு சொல்ல முடியல” பரிதாபமாக சொன்னாள்.
“சரி எதுன்னாலும் பிரச்சினை ஆகிடாம பாத்துக்க ‘அதை’ செய்யவிடாத கொஞ்ச நாள் போகட்டும். அப்புறமா பண்ணிக்கலாம். அடுத்த வாரம் பொங்கல் லீவுக்கு வரேன் மத்ததை நேர்ல பேசிக்கலாம்” அப்போது அந்த பேச்சை நிறுத்த அப்படி சொல்லி போனை திலகாவிடம் கொடுத்தேன்.
“ஹே நித்திமா. என்னாச்சு ஏன் இவ இவ்வளவு டென்ஷன் ல இருக்கா” திலகாவின் பரஸ்பர விசாரிப்பில் என்மனம் லயிக்காமல் யோசனையில் ஆழ்ந்தது.
“பேப்ஸ். என்னடி ஆச்சு உனக்கு” திலகா ஆழ்ந்த யோசனையிலிருந்த என்னைக் கேட்டாள். அவளது கேள்விக்குப்பின் சுய நினைவு வந்தவளாய் அவளை பார்த்தேன். அவளே தொடர்ந்தாள்.
“நீ ஆசை பாசமெல்லாம் இல்லாமல் இருக்க சரி. மத்தவங்களளோட உணர்ச்சிக்கு மதிப்பு கொடு பேப்ஸ்”.
“அப்படியில்லை திலா. !! ஆறு மாசத்துக்கு முன்ன வரை அவளுக்கு எல்லாமே நான்தான். ஆனா இன்னைக்கு, அவ என்ன ஒரு பொருட்டாவே எடுத்துக்கலைனு நினச்சா ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு” கண்களில் நீர் ததும்ப சொன்னேன்.
“இதான் தப்பு பேப்ஸ். !!! அவ எல்லாத்தையும் உங்கிட்ட ஷேர் பண்ணிக்கனும்னு நினைக்காத. !! அவகிட்ட நல்லது கெட்டது சொல்லிக்கொடு தப்பில்லை. ஆனால் அப்படி அவகிட்ட சொல்லி அவ அத மீறிட்டா. !! அந்த வலியை உண்ணால தாங்க முடியாது. !! ப்ளீஸ் புரிஞ்சுக்க” ஆறுதலாக அறிவுரை கூறிக்கொண்டே படுக்கையில் விழுந்தாள்.
இன்னும் பதினெட்டு வயது கூட நிறைவடையாத, என்னைவிட மூன்று மாதம் இளையவளாக இருக்கின்ற இவளால் மட்டும் எப்படி இவ்வளவு தெளிவாக யோசிக்க முடிகிறது?? அவளை நினைத்து பிரம்மித்தேன்.
“லவ் யூ திலா” நெற்றியில் முத்தமிட்டு சொன்னேன்.
“மீ டூ பேப்ஸ்”.
– மீண்டும் வருவோம்.