This story is part of the உங்கள் ரதி பாலாவின் series
(இது ஒரு தகாத குடும்ப உறவு காம கதை. இது உண்மை நிகழ்வில் காமம் கலந்த நெடுந்தொடர் – பிடிக்காதவர்கள் தவிர்க்கவும்)
அன்பு வாசகர்களே! இது எடுத்த உடன் படுக்கையில் தள்ளிய காம கதை இல்லை. கலா அக்கா என்னிடம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சரண் அறைந்தாள் என்ற உண்மை நிகழ்வுளை விலா வாரியாக எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன். பொருமை இல்லாதவர்கள் தயவு செய்து இத் தொடரை தவிர்க்கவும்.
உங்கள் கருத்துக்களை [email protected] க்கு அல்லது கீழே உள்ள கமென்டில் தெரிவியுங்கள். உங்களுடைய லைக்ஸ் தான் அடுத்தடுத்த பகுதியை எழுதுவதற்குத் தூண்டும்.
வாட்டர் ஜாரை எடுத்து தண்ணீரை மட மட வென குடித்தேன். என் பட படப்பு அடங்கி காமம் குறைய, அடி வயிற்றைக் கலக்க ஆரம்பித்தது.
“ஓன்று விட்ட உறவு என்றாலும் அக்கா முறை அல்லவா? ஒரு வாரமாக தன் சொந்த தம்பியை போல் நடத்தினாள். சே.. அவல போய் கிஸ் பண்ணிட்டேனே.. இனி எப்படி சகஜமா பேச முடியும்? மாமா வந்த உடன் சொல்லி விட்டு கிளம்பி விட வேண்டும்..” என்ற முடிவோடு,
படுத்து விட்டேன்.
“யாரோ என் கையை அலுத்துவது போல் ஓர் உணர்வு…”
மெதுவாக கண் விழித்தேன். யாரும் அருகில் இல்லை.
மணி மதியம் 2. சாப்பாடு எல்லாம் அப்படியே இருந்தது.
“மரியாதையாய் மன்னிப்பு கேட்டு விடு” என்றது என் மனது. முகத்தை கழுவி துடைத்து விட்டு, பெட்ரூம் கதவைத் தட்டினேன்.
திறக்க வில்லை.
“அக்கா…”
“…..”
எனக்கு பயம் எடுக்க, மெதுவாக பெட் ரூம் கதவை திறந்தேன். கதவு உள் வாங்கியது. லாக் போட வில்லை.
தலையணையில் முகம் புதைத்து குப்புற படுத்திருந்தாள். அவள் முகம் முழுதும் கூந்தல் படர்ந்திருக்க. தலையில் இருந்த மல்லிகை பூ தரையில் கிடந்தது.
“அவள் காலில் விழுந்து விட வேண்டியது தான். வெளியே தெரிந்தால் எவ்வளவு பெரிய அசிங்கம். “, அனால் பெட் ரூமுக்குள் செல்ல பயம் எடுக்க,
“சாரி …க்கா.. ”
“……” மெதுவாக அவள் உடல் அசைந்தது.
“மாமா வந்த ஒடனே மேன்சன்க்கு போயிருறேன்…”
ரூம் முழுதும் நிசப்தம். பேன் கூட போட வில்லை.
தொண்டையை கனைத்த படி, மூக்கை உறிஞ்சினாள். மெதுவாக கட்டிலில் இருந்து எழுந்தாள்.
வெக்கத்தை விட்டு விட்டு, பட் என்று அவள் காலில் விழுந்து விட்டேன்.
அவள் பதட்டத்தில் கால்களை உதறி என்னை விட்டு விலக முயற்சிக்க, அவளுடைய கால்களை அழுத்திப் புடித்தேன். அவள் மிஞ்சியோடு கால் விரல்கள் என் கைக்குள் இருக்க, அவள் இரு கால்களுக்கிடையே என் முகத்தைப் புதைத்தேன்.
என் வாயில் வார்த்தைகள் வர வில்லை. குற்ற உணர்ச்சியில் கண்கள் கலங்கியது.
“சரி ..க்கா… ப்ளீஸ் மண்ணிச்சிருங்க… ”
“ஐயோ… கடவுளே.. ப்ளீஸ் கால விடுங்க….”
அவள் கால்களை விசும்ப, நான் அவளுடைய கால் கணுக் காலுக்கு மேல் அழுத்தி புடித்தேன். அவளுடைய கொலுசு என் கையில் நசுங்கியது.
“ப்ளீஸ் பாலா.. யாரவது பாத்தா.. தப்பா போயிரும்… முதல எந்திரிங்க…” அவள் குரல் நடுங்க உடல் பதட்டத்தில் விறைக்க ஆரம்பித்தது. அவள் உடல் வியர்வையில் நனைய துவங்கியது.
“ப்ளீஸ் ..க்கா”
“முதல எந்திரிங்க… ”
அவள் கீழே குனிந்து, அவள் காலில் ஆழுத்திப் பிடித்திருந்த என் கை விரல்களுக்குள் அவளுடைய விரலை நுழைத்து என் பிடியை பிரிக்க முயற்சிக்க,
அவள் தோளில் இருந்த முந்தானை நழுவி என் முதுகில் விழுந்தது. அவளின் கழுத்தில் தொங்கிய கலைந்த கூந்தல் என் தலையில் வருடியது. அவளுடைய பப்பாளி முலைகள் இரண்டும் ரவிக்கையில் பிதுங்கி அவள் கழுத்துப் பகுதியில் விம்மி புடைத்து பிதுங்கிக் கொண்டு வேளியே வந்தது. அவளுடைய தாலிக் கயிறு காற்றில் தாண்டவம் ஆடியது.
“பலா.. நான் அப்பவே மறந்துட்டேன்… ப்ளீஸ் கால விடுங்க… என்னால… முடியல…” என்றவள் மூச்சு வாங்கினாள். அவளுடைய ஹார்ட் பிட் சத்தம் என்னால் உணர முடிந்தது. அவளின் உடலின் வியர்வையை என் கைக்குள் நுழைந்து இருந்த அவள் விரல்களில் உணர முடிந்தது.
“சாரி ..க்கா…”
அவள் கண்கள் கலங்கி கண்ணீர் சொட்டுக்கள் என் காது மடலில் விழுந்தது.
ஒரு வழியாக என் கை பிடியில் இருந்து அவள் கால்கள் விடுபட, என்னை விட்டு விலகினாள். நான் தரையிலேயே படுத்திருக்க,
“ச்சீ… பொட்டச்சி மாதிரி.. முதல எந்திரிங்க… ”
மூக்கை உறிஞ்சினாள்.
முந்தானையை எடுத்து போட்டு சரி செய்தாள். கூந்தலை சுற்றி கொண்டை இட்டாள்.
“கோவம் எல்லாம் இல்ல… சொன்ன கேளுங்க… எந்திரிங்க… ” என்றவள் லைட்டை போட்டாள்.
2 நிமிடங்கள் நிசப்தமாக கடந்தோட,
“வாங்க சாப்பிடலாம்… ” என்றவள்,
வாஷ் பேசினில் முகத்தைக் கழுவி விட்டு குக்கரை எடுத்து கொண்டு ஹாலுக்குள் நுழைத்தாள்.
எனக்கு இப்போது தான் நிம்மதியே வந்தது. நானும் முகத்தைக் கழுவ, கண்ணத்தில் வளையல் குத்திய காயத்தால் சரியான எரிச்சல். தடவிக் கொண்டே சாப்பிட்டு தட்டின் முன் உக்கார்ந்தேன்.
இரண்டு தட்டில் சாப்பாடு போட்டுக் கொண்டிருந்தாள். உடைந்த வளையல் கிழித்த கீறல் அவள் கை மணிக்கெட்டிலும்.
“ம்ம்ம்ம்… சாப்பிடுங்க… ”
அவளுடைய முகத்தை பார்க்காமல் ஒரு வாய் சாதத்தை எடுத்து வையில் வைத்தேன். சுத்தமாக சாப்பிடும் மூடே இல்லை.
என் முகத்தைப் பார்த்தவள்,
“சாரி…” என்றாள்.
அவள் முகத்தை பார்த்தேன். என் கண்ணோடு அவள் கண்கள் நேர் கோட்டில் பொருந்தியது. அவள் முகம் கழுவிய நீர் துளிகள் இன்னும் காயாமல் ப்ரெஷாக இருந்தாள்.
அவள் கண்ணத்தில் வழிந்த நீர் துளி அவளின் மேல் உதட்டை வருடியது. நுனி நாக்கை நீட்டி எட்டிப் புடித்தாள்.
“..ப்பா” இப்போது தான் எனக்கு நிம்மதியே வந்தது.
“காலைல அடி பலமா விழுந்திருச்சோ”
மெதுவாக பொன்முறுகள் அவள் இதழில். கொஞ்சம் நக்கல் கலந்து இருந்தது.
“இல்ல …க்கா… எல்லா என்னால தான்” என்றேன்.
“ஒழுங்கா சாப்பிட போறீங்களா.. இல்லையா.. இன்னொரு அரை வேணுமா..”
எனக்கு சாத்தியமா ஒன்னும் புரியல.
“எப்படி இவளால் இவ்வளவு இயல்பாக பேச முடிக்கிறது” என்று நான் அவள் முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க,
“ஹல்லோ.. சார்.. ” என்று டைனிங் டேபிளை தட்ட,
நான் சுய நினைவுக்கு திரும்பினேன்.
இப்போது தான் முழு மனதுடன் சாப்பிட ஆரம்பித்தேன்.
“அப்பொறம் சார்… என்னமோ சொன்னிங்க.. மேன்சன்க்கு போக போறேன்னு..”
“…ம்ம்ம்…”
“உத விழும்… ” கள களைப்பாக பேசிய படியே அவளும் சாப்பிட ஆரம்பித்தாள்.
“இல்ல ..க்கா”
“பட்டுன்னு சாப்பிட்டு எந்திரிங்க.. மாமா வந்துருவார்.. சும்மா ஏதும் உளறி கிட்டு இருக்காதிங்க.. புரியுதா?”
“இவள் எந்த அர்த்தத்தில் சொல்லுகிறாள்? எதற்க்காக சொல்கிறாள்?” என்று எனக்கு ஒன்றும் புரியல.
—– ———– —————-
மாமா மற்றும் பொண்ணுக ரெண்டு பெறும் வந்து விட, வீட்டில் எதுவும் நடக்காத மாதிரி நார்மலாக இருந்தாள்.
இரவு 10 இருக்கும்.
கொஞ்சம் நேரம் தூர்தர்சனில் டீவி பார்த்து விட்டு, ரம்யாவும் ராதிகாவும் பெட் ரூமுக்குள் நுழைய,
மாமா பாயை போடா, நானும் ஸ்கிரீன்க்கு பின்னால் பாயை விரித்து படுக்க,
“கடந்த ஒரு வாரமாக அக்கா குளித்திருந்ததால் தனியாக படுத்திருந்தாள். கண்டிப்பாக இன்னைக்கு பஜனை நடக்கும். சீக்கிறதுல துங்கிறணும் என்ற முடிவோடு.. நான் குப்புற படுத்தேன்.”
“பாழாய் போன மனசு தூங்க விட வில்லை. காலையில் அக்காகிட்ட அடி வாங்கியும் புத்தி வர வில்லை”.
“வழக்கம் போல நாலு குத்து குத்தி விட்டு அவர் குறட்டை விட ஆரம்பித்து விட்டார். அனால் இன்று என்னவோ, அக்காவின் பார்வை அடி அடி, எங்கள் இருவருக்கும் இடையே இருந்த ஸ்க்ரீன்லயே இருந்தது. முக்கல் முனங்கல் இல்லாமல் அவளும் அப்படியே படுத்து விட்டாள்”.
——– ————- —————–
கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டு முழித்தேன். அக்கா தண்ணி குடங்களுடன் வெளியே சென்றாள். வாரத்துக்கு ஒரு முறை தான் நல்ல தண்ணீ வரும்.
சட்டையைப் போட்டுக் கொண்டு போர்டிகோ வந்தேன். காலை 6 மணி என்பதால் கூட்டம் அதிகம் இல்லை.
கனத்த உடலில் சேலையை எடுத்து இடுப்பில் சொருகி இருந்தாள். அவள் குடத்துடன் படி எற என் மனம் கேக்க வில்லை.
படியில் கீழ் நோக்கி இறங்கினேன்.
“எரும மாடுக.. ஒரு ஹெல்ப்பும் பண்ண மாட்டாளுக”
முனகி கொண்டே அவள் மேல் நோக்கி ஏற,
“அக்கா.. குடுங்க..”
“இல்ல.. இல்ல.. நான் பாத்துக்கிறேன்.”
“குடுங்க ..க்கா”, நான் வழிமறைத்து நின்றேன். அவள் இடுப்பு மடிப்பில் இருந்த குடத்தை வாங்கினேன்.
அவள் குடுத்து விட்டு கீழ் இறங்க, 5 குடங்களையும் பாதி வழியில் வாங்கி உள் வைத்து விட்டு போர்டிகோவில் உக்கார,
இரு டம்ளருர் டீயுடன் போர்டிகோக்கு வந்தாள். ஒரு டம்ளரை அவள் நீட்ட, காலை குளிருக்கு இதமாக இருந்தது.
என் கையில் இருந்த காலி டம்ளரை வாங்கியபடி,
புன் முறுகளுடன் “தேங்க்ஸ்..” என்றாள்.
—– ———- ———— —————
காலை பத்து மணி வரை தூக்கம், 2 மணிக்கு லஞ்ச், மதியம் ஆபீஸ் என் ஒரு மாதம் கடந்தோடியது.
மாமாவும் பொண்ணுகளும் லஞ்ச் பாக்ஸ் உடன் காலை 7 மணிக்கே கிளம்பி விடுவார்கள். கீழ் வீட்டில் வாடகைக்கு இருக்கும் ஹஸ்பண்ட் வைப் இருவரும் கலையே கிளம்பி விடுவார்கள். அக்காவை பொறுத்த வரை, கொஞ்சம் வீட்டு வேலை, தூக்கம். இது தான் அவளுடைய முழுநேர வாழ்க்கை.
சில நேரங்களில் எனக்கே பாவமாக தோன்றும். 20 வருடமாக வீட்டில் அடைபட்டு கிடைப்பதைப் பார்த்து. கடந்த இரண்டு வாரமாக நான் அவளுக்கு முடிந்த உதவியை செய்வேன். அவள் என்னுடன் கொஞ்சம் கிளோஸ் ஆக பேச ஆரம்பித்திருந்தாள்.
நாங்கள் இருவரும் தனியாக இருக்கும் போது “வாங்க போங்க” என்பது குறைந்து, “நீ வா போ..” என்று கூப்பிட ஆரம்பித்தாள்.
கடந்த ஒரு மாதமாக அவளின் தனிமையை நான் களவாடி விட்டேன் என்றே எனக்கு தோன்றியது.
———- ————————
மாத இறுதி, முதல் மாதம் சம்பளம் 7 அயீரம். ஏழுமலையும் நானும் 8 மணிக்கே கிளம்பி விட்டோம்.
“என்ன மச்சி, பார்ட்டியா?”
“இல்லடா.. ஷாப்பிங் போனும் டா”
நானுறு ருபாய் மதிப்பில் இரண்டு காட்டன் புடவை மைசூர் பாக்கு. வீட்டை அடையும் போது இரவு 10.30.
அக்காவும் மாமாவும் தூங்க வில்லை.
“என்ன பாலா”
“சேலரி வந்துருச்சு மாமா”
கையில் இருந்த ஸ்வீட் பாக்ஸை அவரிடம் நீட்டினேன். புடவைக் கவரை அக்காவிடம் நீட்டினேன்.
“பாருங்க ..க்கா”
“புடவையை ..யா? அம்மாக்கு ஓகே? உன் தங்கச்சி இத கட்ட மாட்டாளே? பாத்து வாங்குறது இல்லையா?”
“இன்னொன்னு உங்களுக்கு தான் ..க்கா”
“ம்ஹும்… நான் எங்க போறேன்… கட்டாமலே அவ்வளவு கிடக்கு.. ”
“சரி சரி… பஸ்ட் டைம் வாங்கித்தாறன், வேணான்னு சொல்லாத” என்றார் மாமா.
“என்ன பாலா, நமக்கு எல்லாம் ஒண்ணும் கிடையாதா?”
என்ன பதில் சொல்ல என்று தெரியாமல் திரு திரு வென நான் முழிக்க,
“சரி நீ சாப்பிட்டு படு” என்றவர் பாயில் சாய்ந்தார்.
“சாப்பிட்டாச்சா?” என்றாள். நான் எப்போதும் இரவு 1 மணிக்கு வருவதால் ஹோட்டலில் தான் இரவு சாப்பாடு.
“இல்ல ..க்கா”
இரு வாறேன் என்றவள், ” முறுகலாக இரு தோசையை வார்த்து எடுத்து வந்தாள்.
சாப்பிடும் போது அவள் முகத்தைப் பார்த்தேன். சதோஷம், இதழில் பொன்முறுவல்.
தாடையில் கையை ஊன்றி நான் சாப்பிட்டு முடிக்கும் வரை எதிரே உக்கார்த்திருந்தாள். மாமாவின் குறட்டை காதில் ஒளித்துக் கொண்டிருந்தது.
சாப்பிட்டு விட்டு போர்டிகோவில் போய் உக்கார்ந்தேன்.
“தூங்கலையா?”
நிலைக் கதவில் சாய்ந்தவாறு நின்று கொண்டு இருந்தாள்.
“புடவை புடிச்சிருக்கா?”
“எதுக்கு பாலா எனக்கு புடவை எல்லாம்.. ”
“பாஸ்ட் மன்த் செலரில வாங்குனது.. வேண்டாம்னு சொல்லாதீங்க.. ப்ளஸ்..”
அவள் மூக்கை உறுஞ்ச இரவில் நிலவி இருந்த நிசப்தம் விலகியது.
“சரி எடுக்கிறேன்.. நான் தூங்க போறேன்…” என்றவாறு அவள் வீட்டுக்குள் அடி எடுத்து வைக்க,
“கிளி பச்சை கலர் உங்களுக்கு தான்”
சற்றென்று திரும்பினாள். மீண்டும் வாசல் நிலையில் சாய்ந்து நின்றாள்.
“என்னது?” அவள் கண்கள் ஆச்சரியத்தில் விரிந்தது.
“ம்ம்ம்ம்.. கலர் ஓக்கே வா”
“உனக்கு… ” என்றவள் நிறுத்தி, “உங்களுக்கு எப்படி தெரியும், எனக்கு கிளி பச்சை கலர் புடிக்கும்னு”
“ம்ம்ம்ம்.. ரொம்ப ஆராயாக் கூடாது”
“சொல்லுங்க.. ”
“சும்மா வாங்குனேன்… சரி போய் படுங்க.. மாமா முழிச்சுர போறாரு”
“அது எப்படி சும்மா வாங்குவா.. ”
“வேணாம் ..க்கா. அப்பறம் இன்னொரு கண்ணம் பழுக்கவா” என்று நக்கலாக நான் சிரிக்க,
“ச்சீ… சொல்லு பாலா, அடிக்கலாம் மாட்டேன்”
“இப்ப என்ன கலர் வளையல் போட்டு இருக்கீங்க.. ”
அவள் தன் கை வளையலை பிடித்த படியே, கூர்மையாக என் கண்ணைப் பார்த்தாள்.
“நீங்க வெளிய கிளம்பினாலே, எந்த புடவ காட்டினாலும் பாதி நாளுக்கு மேல பச்சை கலர் பிளவுஸ் தான்..” என்று நான் நாக்கை கடிக்க,
“ச்சீ… இப்படியா பாக்குறது… கொள்ள போறேன் உன்ன….”
அவள் முகம் சிவந்து முறைப்பதைக் கவனித்து,
“சாரி.. க்கா… இதுக்கு தான் வேணாமுன்னு சொன்னேன்…..”
“வச்சுகிறேன் உன்னா.. எல்லாம் வயசு கோளாறு.. சரி போய் தூங்கு…” என்று சொல்லிய படியே, மாமா பக்கத்தில் அவள் சாய,
மனதிற்குள் பக் பக் என்று இருந்தது.
“ஏதும் தப்பா நெனச்சுட்டாளா? … சே.. கண்டிப்பாக இருக்காது..”
குழப்பமான மன நிலையில், மெதுவாக கதவைச் சத்தி விட்டு பாயில் சாய்ந்தேன். நைட் லாம்ப் பிரகாசமாக எரிந்து கொண்டிருக்க, எப்போதும் மாமாவுக்கு வலது பக்கம் படுப்பவள் என்று ஸ்கிரீன்க்கு பக்கத்தில் திரை சீலையைப் பார்த்த படியே அவள் படுத்திருந்தாள்.
அவளின் மூச்சுக்கேற்ப பாயில் தவழ்ந்த அவளின் முலை ஏறி இறங்கிக் கொண்டிருந்தது.
— தொடரும்