வணக்கம். இது என் முதல் கதை. இதை ஒரு தொடராக எழுத முயல்கிறேன். உங்கள் ஆதரவுக்கு நன்றி. முழுக்க முழுக்க கற்பனையுடன் எழுதியிருக்கிறேன். பிழையேதும் இருந்தால் மன்னிக்கவும்.
இன்று
வேகவேகமாய் வண்டிக்கு சென்று ஏறி உட்கார்ந்துகொண்டேன். அதற்குமேல் அவளை பார்க்க முடியவில்லை என்னால். ‘டேய், வேண்டிய எடுடா’என்றேன் டிரைவரிடம். அவனும் வண்டியை எடுக்கப்போனான். டக் டக் என்று என் பக்க ஜன்னலை யாரோ தட்டியதை பார்த்து திரும்பி பார்த்தேன்.
சிந்து கதவை தட்டிக்கொண்டு நின்றுகொண்டிருந்தாள். பல வருடங்களுக்கு முன் பார்த்ததை விட இன்னும் பலமடங்கு மெருகேறி இருந்தால். அரும்பாய் இருந்த மொலைகள் பெருத்து பூத்து குலுங்கின. அவள் கட்டியிருந்த பட்டுப்புடவையை உள்ளே போட்டிருந்த தாலி அழுத்தி உள்ளே இருந்த மொலை கோட்டை காட்டியது எனக்கு.
ஜன்னலை இறக்கியதும் ‘என் வீட்டுக்காரருக்கு வேலை இருக்காம். அவர் மஹிந்திரா சிட்டி வரைக்கும் போறார். என்னை கொஞ்சம் ஓஏமாற் ல இறக்கி விட்டுட முடியுமா ப்ளீஸ்? என்றால்.
முடியாது என்று சொல்ல வாய் வரவில்லை எனக்கு. அவளும் பதிலுக்காக காத்திருக்கவில்லை. கதவை திறந்துவிட்டால். நான் தள்ளி உட்கார்ந்துகொண்டேன். வண்டியும் கிளம்பியது. கொஞ்ச நேரம் அமைதியாய் இருந்தோம்.
திடீரென்று அவள் கைவந்த என் கன்னத்தில் பளாரென்று ஒரு அரை விட்டது. ட்ரைவர் ஒரு கணம் சட்டென்று பிரேக் போட்டு பின்னாடி திரும்பினான். நான் ஒன்றுமில்லை என்று தலையாட்டியதும் வண்டியை எடுத்தான்.
‘ஏன் அப்டி பண்ணீங்க? எங்க போனீங்க? என்ன ஆனீங்கன்னு ஒரு நியூஸும் இல்ல.
வீட்டுக்கு வெளியே உங்க சாமான் எல்லாம் எரிஞ்சுபோய் கிடந்ததை பார்த்து பதறிப்போனோம். ஊரே தேடினோம் தெரியுமா உங்கள? இப்போ இத்தனை வருஷத்துக்கு அப்புறம் வந்து என் கண் முன்னாடி நின்னா நான் என்ன பண்ணுவேன்? சனியனே. நாசமா போன நாயே. உன்ன நம்பித்தானே டா இருந்தேன் நானு?’என்று அழுதுகொண்டே என் தோள்மீது சாய்ந்துகொண்டாள்.
நான் எந்த பதிலும் பேசவில்லை. மௌனம் காத்தேன். பதில் சொல்ல மனமுமில்லை, சொன்னால் எந்த பிரச்னையும் தீரப்போவதும் இல்லை. கார் கிண்டி ரயில் பாலத்தை தாண்டும்போதுதான் அவள்பக்கம் திரும்பினேன். தூங்கிவிட்டாள்.
அவளை என் மடிமீது படுக்கவைத்துக்கொண்டு கண்களை துடைத்துக்கொண்டேன். அடுத்த பதினைந்து நிமிடங்களில் அவள் இருக்கும் அப்பார்ட்மெண்ட் விலாசத்தை வந்தடைந்தான் ட்ரைவர்.
‘சிந்து, உன் வீடு வந்துருச்சு’என்றேன். எழுந்து பார்த்தாள்.
‘சரி, இவ்ளோ தூரம் வந்துட்டீங்க. வீட்டுக்கு வாங்க. லஞ்சு சாப்டுட்டு போகலாம்’என்றாள்.
‘சிந்து. இனி நீ என்னை சந்திக்க கூடாதுன்னு நினைச்சுக்கோ. அப்டி ஒரு வேலை நீ என்னை சந்திக்க நேர்ந்தா உங்க மூணு பேர் வாழ்க்கையும் நிர்மூலம் ஆக்கிருவேன்’என்றேன்.
பேய் அறைந்ததுபோல என்னை இரண்டு நிமிடம் பார்த்தாள். அவள் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் தாரை தாரையாய் கொட்டியது. அமைதியாய் எழுந்து வண்டியை விட்டு வெளியே இறங்கினாள். கண்ணீரை துடைத்துக்கொண்டு ‘டேய், ஆபீசுக்கு விடுடா’என்றேன். அவனும் எந்த எதிர்ப்பும் தெரிவிக்காமல் வண்டியை எடுத்தான்.
அன்று
சாயங்காலம் மணி ஆறு ஆனது நான் தாம்பரத்தில் இறங்குவதற்கே. அங்கிருந்து என் காலேஜான MCC க்கு பின்னே உள்ள நான், ரியாஸ் மற்றும் பிரவீன் எடுத்து தங்கிய ரூமை சென்றடைய ஒரு மணி நேரம் ஆகிவிடும் எனக்கு.
சென்னைக்கு வந்தால் கொஞ்சம் பழசெல்லாம் மறக்கும் என்று நினைத்தேன். அனால் எங்கு பார்த்தாலும் என் அப்பா இறந்த செய்தியை நான் ஒரு மாதத்துக்கு முன்னே கேள்விப்பட்டதுதான் ஞாபகம் வந்தது எனக்கு. கண்ணில் நீர் மல்கியது, கால்களில் சக்தி இல்லாமல் போனது.
இருந்தாலும் தொடர்ந்து நடந்தேன். என் ஆருயிர் நண்பர்கள் வசிக்கும் இடத்தை நோக்கி நடந்தேன். அவர்களை பார்த்துவிட்டால் போதும் எனக்கு. அவர்களிடம் பேசினால் கொஞ்ச நேரத்தில் எனக்கு மனசு தெரிவித்தும் என்று எனக்கே தெரியும்.
சற்று நேரம் நடந்துகொண்டிருக்கையில் எனக்கு சிந்துவின் ஞாபகம் வந்தது. சிந்து என் காதலி. என்னைவிட இரண்டு வருடம் சின்னப்பெண் அவள். நான் இறுதி ஆண்டு படிக்கும்போது முதலாம் ஆண்டு சேர்ந்தவள். தேவதையின் மறுபிறப்பு அவள். கூடுமா குத்துவிளக்கென்று ஒருத்தியை பார்க்கவேண்டும் என்றால் அவளை பார்த்தாலே போதும்.
பாதி மலையாள சாயல் கொண்ட சுருட்டை முடி அழகி அவள். கயல்போல கண் விரிந்திருக்கும், அவள் சிரித்தாள் பார்த்துக்கொண்டே இருந்துவிடத்தோன்றும். அன்னம் ஆகாரம் எதுவும் தேவையில்லை. அவள் பவழ வாயை திறந்து முத்துப்பல் வரிசை தெரிய சிரித்தாள் போதும்.
எனக்கு அதுவே சொர்கம். அவள் அரும்பு முலைகளை தொட்டு ரசிக்க வேண்டும் என்று ரொம்ப ஆசை எனக்கு. ஆனால் அவளை மணமுடித்துதான் தொடுவேன் என்று கங்கணம் கட்டியிருந்தேன். என்ன தவம் செய்தேனோ நான் அப்படி ஒரு அழகியை என்வசமாக்க.
சிந்துவை நினைத்து நடந்து வந்ததில் எனக்கு நேரம் போனதே தெரியவில்லை. கலகலவென சிலர் சிரிக்கும் சத்தம் கேட்டு நிமிர்ந்து பார்த்தேன். நான் வாடகைக்கு எடுத்த வீட்டுக்கு அருகில் வந்துவிட்டேன்.
உள்ளே ப்ரவீனும் ரியாசும் பேசும் சத்தம் கேட்டது. ஆனால் அதோடு சேர்த்து இன்னொரு பெண் சிரிக்கும் சத்தமும் கேட்டது. சிரித்தது என் சிந்து என்று தெரிந்ததும் என் மனம் இன்னும் குதூகலமானது.
என் கவலைகளை சொல்லி புலம்பி அழுகை என் தேவதை இருக்கிறாள் என்று உணர்ந்தேன். அவள் மடியில் படுத்து அன்று கண்மூட திட்டமிட்டேன். நான் கேட்டால் என் நண்பர்கள் ஒரு நாள் வேறெங்காவது போய் தாங்கிக்கொள்வார்கள்.
‘டேய், வெளாடலாமா? போர் அடிக்குது டா’என்றால் சிந்து. அடடே, போன மாதம் என் அப்பாவின் மரணத்துக்கு என்னை அழைத்துச்செல்லும்போதுதான் முதன்முதலில் சிந்து ரியாஸுக்கும் ப்ரவீனுக்கும் அறிமுகமானாள்.
அனால் இந்த ஒரே மாதத்தில் இவ்வளவு சகஜமாய் பேசுகிறாள். பரவாயில்லை. எனக்கும் வசதிதான். என் நண்பர்கள் நாலபின்னே என் வீட்டுக்கு வந்துபோக வசதியாய் இருக்கும் என்று நினைத்துக்கொண்டு ஜன்னல் வழி எட்டிப்பார்த்தேன்.
‘ஏண்டி அலையுற?’என்று சொல்லி ரியாஸ் தங்கையை இருந்த ஆரஞ்சு பழத்தை அவள்மேல் விட்டெறிந்தான். எனக்கு கொஞ்சம் கோவம் வந்தது. என்னதான் இருந்தாலும் அவள் என் மனைவி ஆகப்போறவள். அப்படியென்றால் அவள் அவனுக்கு தங்கை முறை. சிந்து ஒரு அப்பாவிப்பெண். யாரையும் காயப்படுத்த தெரியாது அவளுக்கு. ஆனால் அவள் அந்த ஆரஞ்சை கையில் பிடித்து மீண்டும் அவன்மேல் இருந்ததை பார்த்து எனக்கு சிரிப்பு வந்துவிட்டது.
அவர்கள் விளையாடும் விளையாட்டில் எனக்கும் பங்குபெறவேண்டும் என்று ஆசை வந்தது. ஆனால் உள்ளே போனால் அவர்களின் சந்தோஷம் கெட்டுவிடும். என் கவலையில் பங்குபோட ஆரம்பித்துவிடுவார்கள். அதிலும் சிந்து என்னை நினைத்து அழ ஆரம்பித்துவிடுவாள். என் கண்மணி அழவேண்டாம்.
கொஞ்ச நேரம் விளையாடட்டும் என்று நினைத்துக்கொண்டு வீட்டின் பக்கவாட்டுக்கு சென்றேன். அந்த வீட்டை சுற்றிலும் நாலு திசைகளிலும் வீடே கிடையாது. ஒரு காலத்தில் வயல்வெளியாய் இருந்த இடம். இப்போது அங்கே ஒருவர் வீடு கட்டியிருந்தார். அதை நாங்கள் வாடகைக்கு எடுத்திருந்தோம்.
ஜன்னல் வழி நின்று பார்த்தல் நான் நிற்பது தெரிந்துவிடும் என்பதால் அந்தப்பக்கம் மொட்டைமாடிக்கு செல்லும் படிக்கட்டில் ஏறி அமர்ந்தேன். அங்கே இருந்து பார்த்தாலும் தெரியாது, அவ்வளவு இருட்டு வெளியே.
பிரவீன் ஒரு பெரிய வலயம் வரைந்தான் தரையில். அதை மூன்று பாகமாக பிரித்தான். ரியாஸ் ஒரு கண்ணாடி பவுலில் நிறைய துண்டு சீட்டுகள் போட்டு எடுத்து வந்தான். மூவரும் ஆளுக்கு ஒரு பக்கமாக அமர்ந்துகொண்டாள்.
‘சரி, நான் ஆரம்பிக்கிறேன்’என்று சொல்லி ஒரு பீர் பாட்டிலை எடுத்து வட்டத்தின் நடுவே வைத்து சுழற்றினான். அவன் கேட்ட நேரம், அந்த பாட்டில் அவனையே பார்த்து நின்றது.
‘அடங்கோத்தா. எனக்கேவா’என்று சொல்லிவிட்டு அந்த பாட்டிலுக்குள் கைவிட்டு சீட்டை எடுத்தான். மற்ற இருவரும் கலகலவென சிரித்தனர்.
அவர்கள் பேசும் சத்தத்தை கேட்டுக்கொண்டு நான் அப்படியே படிக்கட்டில் சாய்ந்து படுத்துக்கொண்டேன். ‘சே, மைனஸ் ஒன்’என்றான். இருவரும் ஓஒ என்று ஆர்ப்பாட்டம் செய்தனர்.
அவர்கள் சந்தோஷத்தில் குதூகலமாய் சிரித்ததை கேட்டுக்கொண்டு படுத்திருந்தேன். ஆனந்தத்தில் மிதந்தேன். என் வாழ்க்கையில் ஒரு நாள் வரும். அன்று நாங்கள் மூவர், எங்கள் மனைவிகள் மூவர் என்று ஆறு பெரும் ஒரு நாள் இப்படி விளையாடுவோம் என்று நினைத்து ஆனந்தப்பட்டேன்.
மாறி மாறி மூவரும் ‘மைனஸ் ஒன்’ வந்து அழுதுகொண்டிருந்த விளையாட்டை கேட்டு மகிழ்ந்துகொண்டிருந்தேன்.
‘ரியாஸ், அவர் எப்போடா வர்றார்?’என்றால் சிந்து.
‘தெரியாது. நாளைக்குதான் போன் பண்ணி கேக்கணும். ஏன்?’னு ரியாஸ் கேட்டான்
‘இல்ல, பாவம் அவரே ரொம்ப கஷ்டத்துல இருப்பார். அதான். அவர் வந்தார்னா ஒரு ஹெல்ப் பண்ணறீங்களா?’என்றால்.
‘என்ன?’ பிரவீன்.
‘இல்ல, ஒரு ஒரு வாரம் நீங்கல்லாம் உங்க ஊருக்கு போயிட்டு வாங்க. நான் அவரை பார்த்துக்கறேன்’என்று சொன்னால்.
எனக்கு ஆனந்தக்கண்ணீர் பெருகியதை தடுக்கவே முடியவில்லை. அவளை நினைத்து சந்தோஷப்பட்டுக்கொண்டிருந்தபோது ‘ஆஹா ட்ரூத்’ என்றான் பிரவீன்.
‘ஹ்ம்ம், சரி கேளு’என்றால் சிந்து.
‘நான் உனக்கு எத்தனையாவது?’என்றான் பிரவீன். எனக்கு அதற்கான அர்த்தம் புரியவில்லை. என்னவென்று உன்னித்து கவனித்தேன்.
‘டேய் பாவி. உனக்கு முன்னாடி நான் கன்னிப்பொண்ணு டா’என்றால் சிந்து.
எனக்கு தலையில் இடி இறங்கியதுபோல இருந்தது. தடால் என்று எழுந்து உட்கார்ந்து பார்த்தேன். பார்த்ததில் என் அப்பாவை போல எனக்கு மாரடைப்பு வந்திருக்கும்.
உள்ளே அந்த வட்டத்தை சுற்றித்தான் இன்னமும் மூவரும் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். ஆனால் அவர்கள் அணிந்திருந்த உடைகள் கழட்டி பக்கத்தில் இருந்தன.
ப்ரவீனும் ரியாசும் வெறும் ஜட்டி மட்டும்தான் போட்டிருந்தார்கள். சிந்துவோ, அன்றுவரை நான் கழுத்துக்கு கீழே பார்க்காத, முழங்கைக்கூட தெரியாமல் ஆடை அணியும் பெண், வெறும் ப்ரா ஜட்டியுடன் உட்கார்ந்திருந்தாள்.
அங்கே என்ன நடக்கிறது என்று எனக்கு புரிந்துவிட்டது.
எழுந்து போய்விடு என்று என் உள்மனது என்னை துரத்தியது. ஆனால் கார் வெளிச்சத்தை பார்த்து உறைந்துபோன மான்போல அசையாமல் உள்ளே நடப்பதை பார்த்தேன். என் உடலே என்னை சிறைபிடித்துவிட்டது அங்கே.
‘சும்மா பொய் சொல்லாத டி.’என்றான் பிரவீன்.
‘அட சாத்தியமா இல்லடா. எங்க வீட்டுல எல்லாம் செம்ம ஸ்ட்ரிக்ட் தெரியுமா? ஏதோ இங்க ஹாஸ்டல் வந்ததுக்கு அப்புறம்தான் கார்த்திக் கூட கொஞ்சம் பழக்கம் ஏற்பட்டது’என்றாள்.
‘அப்போ அவன் உன்ன முடிச்சுருப்பான்ல? மொடபூளன் சும்மாவா இருந்திருப்பான்?’என்றான் ரியாஸ்
‘சி, அவரை பத்தி என்ன நெனச்சே? அவர் என் ராமண்டா. அவர் கையெல்லாம் ஆடும். என்னை தொடணும்னு ஏங்குவார். ஆனா ஒரு நாள் கூட கைவெச்சதில்லை தெரியுமா. அவரென்க நீங்க எங்கடா?’என்று என்னைப்பற்றி பெருமையாய் பேசினாள்.
‘அப்போ வெயிட் பண்ண வேண்டியதுதானே. எதுக்கு டி எங்ககிட்ட வந்து ஓல் வாங்குற தேவிடியா’என்று சொல்லி ரியாசும் பாய்ந்துபோய் அவள் ப்ராவை பிய்த்து எறிந்தார்கள்.
‘டேய் விடுங்கடா, கேமை முடிச்சுக்கலாம் ஆ ம்ம்ம் ம்ம்ம்’ என்று முனகத்தொடங்கினாள். இருவரும் அவளை தன்னோடு கட்டிக்கொண்டு அவளின் காம்பை சப்ப ஆரம்பித்துவிட்டார்கள்.
‘என்னடா சப்பி எடுக்குறீங்க ம்ம்ம் ம்ம்ம்’ என்று சொல்லிக்கொண்டே கொஞ்சமும் வெட்கமே இல்லாமல் அவர்கள் இருவரின் தலைமுடியை பிடித்து அவள் மாரோடு அணைத்துக்கொண்டாள்.
என்னால் என் தலையில் கூட அடித்துக்கொள்ள முடியவில்லை.
‘சரி, அவனை கல்யாணம் பண்ணிப்பியா?’என்று கேட்டான் பிரவீன்.
அவள் முலையில் வாயை வைத்துக்கொண்டு அவள் ஜட்டியை விலக்கிவிட்டு அவள் புண்டையை தடவிக்கொடுத்தான்.
‘ஆமா ஆஹ், அவரை எப்பவுமே சந்தோஷமா வெச்சுப்பேன் ஆஹ். அதுக்குதான் ட்ரெய்னிங் எடுக்குறேன் உங்ககிட்ட’என்று சொல்லிக்கொண்டே அவன் புண்டையை தடவ, இருவரும் அவள் மொலையை சப்ப அவள் இடுப்பை முன்னும் பின்னும் ஆட்டத்தொடங்கினாள்.
திடீரென்று ரியாஸ் பிரவீனை தள்ளிவிட்டு எழுந்து நின்றான். ‘வந்து ஊம்புடி’ என்றான்.
மண்டிபோட்டு அவன் பக்கத்தில் போய், அவன் ஜட்டியை கழட்டி விட்டு அவன் பூளை கையில் பிடித்து வாயை திறந்தாள். எனக்கு வாந்தி வந்தது, ஆனால் எழமுடியவில்லை. வாந்திகூட வரவில்லை எனக்கு. என் கண்கள் மட்டும்தான் சுயேட்சையாய் கண்ணீர் வடித்துக்கொண்டிருந்தது.
அவன் பூளை நக்கி சுத்தம் செய்துவிட்டு அதை அவள் வாயில் எடுத்து ஜோஸ் உரிவதுபோல் உரிந்தால்.
‘ஸ்ஸ்ஸ் உன்னை தெவிடியானு சொல்றதுல தப்பே இல்லடி’என்றான் ரியாஸ். ‘எப்படி டி இப்டி ஊம்புற தேவிடியா?’என்றான் பிரவீன்.
ரியாஸ் பூளை வாயில் இருந்து எடுத்துவிட்டு ‘ம்ம்ம்? ஒரு மாசமா தெனமும் நாலு முறையாவது ஊம்ப விடுறீங்களா டா. அந்த எக்ஸ்பீரியன்ஸ்தான்’என்று சொல்லிவிட்டு மறுபடியும் ஊம்ப தொடங்கினாள்.
‘எவ்ளோ பேசினாலும் மறுபடியும் காரியத்துல கண்ணா இருக்க பாரேன். அதாண்டி நீ தேவிடியா’என்று சொல்லிவிட்டு பிரவீன் அவள்பின்னே போய் மண்டியிட்டுக்கொண்டு அவன் பூளை அவள் குண்டியில் தேய்த்தான்.
கொஞ்ச நேரத்துக்கு பின்னர் ‘ஆ ஆ ஆ’என்று முனகத்தொடங்கிய ரியாஸ் சட்டென்று அவன் பூளை அவள் வாயில் இருந்து எடுத்து அவள் முகத்தில் அவன் கஞ்சியை தெளித்தான்.
‘டேய் பாடு. என்னடா பண்ற நாயே’என்று சொன்னாலும் நாக்கோரம் பட்டிருந்த கஞ்சியை நக்கி சுவைபார்த்த சிந்துவை அப்படியே கீழே தள்ளினான் பிரவீன்.
அவளும் ஏற்கனவே எல்லாம் தெரிந்தவளாய் நாலு காலில் நின்றுகொண்டு குண்டியை தூக்கி கொடுத்தாள். அவளை நாய் ஒப்பதுபோல பின்னாலிருந்து ஓக்க தொடங்கினான் பிரவீன்.
ரியாஸ் அவள் அடியில் படுத்துக்கொண்டு அவள் மொலையை தடவிக்கொண்டே இன்னொரு கையால் மறுபடியும் பூளை ஆடிக்கொண்டிருந்தான்.
‘ஏண்டி? அப்போ கல்யானதுக்கப்றம் நாங்க வந்தா எங்களை உள்ள விட மாட்டியா?’என்றான் ரியாஸ்.
குத்து வாங்கிக்கொண்டே ‘ஏன் விடாம. வாங்க. நான் எதுக்கு வேணாம்னு சொல்லப்போறேன்’என்றாள் சிந்து.
‘அப்போ யாருக்கு பிள்ளை பெத்து குடுப்ப?’என்று கிண்டலாய் கேட்டு அவள் குண்டியில் பளார் என்று அறைந்தான் பிரவீன்.
அவன் ஆராய்ந்ததில் அவனும் உச்சம் அடையப்போனான். அவளை உடனே உருட்டி அவள் வயிற்றில் அவன் கஞ்சியை கொட்டினான். மூவரும் படுத்திருந்தது நான் வாங்கிய மெத்தைமீது. உடம்பெல்லாம் காஞ்சி வழிய மல்லாந்து படுத்துக்கொண்டு இருவர் மீதும் ஒவ்வொரு காலை போட்டுகொண்டு சிந்து சொன்னாள் ‘கல்யாணமாகி ஒரு வருஷம் என் புருஷனுக்குத்தான்.
அவரெல்லாம் ஆம்பள தெரியுமா? ஒரே மாசத்துல என்னை கர்பமாக்கிருவார். அப்புறம் காப்பர் டி போட்டுக்குறேன். என் பிள்ளைகள் அவருக்கு மட்டுந்தான்’என்று பெருமையாய் பேசிக்கொண்ட அந்த சண்டாளியை என்ன செய்வது என்று என் மனதுக்குள்ளே அடித்துக்கொண்டேன்.
‘சரி, அவன் வீட்டுக்கு பக்கத்துல இருக்குற மளிகை கடைக்கு நாளைக்கு நைட்டு போன் பண்றேன். போய் கூட்டிட்டு வந்து விட்டுடறேன். ஒரு வாரம் என்ன, ஒரு மாசம் கூட ஜாலியா இரு அவன்கூட. என்ன?’என்று பெருந்தன்மையை பிரவீன் சொன்னதும் அவன் பக்கம் உருண்டு அவன் பூளை பிடித்து ஒரு உலுக்கு குலுக்கிவிட்டு ‘தேங்க்ஸ் பேபி’என்றாள்.