This story is part of the ப்ரொபஸ்ஸோர் ரோஷினி series
இனி..
அத்தைக்கு உடம்பு சரியில்லை என்று அவர் கூறியதால் என்னமோ ஏதோ என்று கதவை திறக்க அவர் சட்டென்று என்னை தள்ளிவிட்டு உள்ளே வந்து கதவை பூட்டினார்.
“மாமா என்ன…” நான் கேட்பதற்குள் அவர் என்னை அனைத்து வாயை பொற்றி கட்டிலில் தள்ளினார்.
“அமைதியா இருந்த வேகமா ரெண்டு பேரும் சந்தோசமா அனுபவிக்கலாம், இல்லாட்டி உனக்கு கஷ்டம்.. ” என்று அவர் என் மீது ஏறி படுத்து என் கையால் என் வாயை பொத்தி அழுத்தி மறுகையால் என் மார்பை கசக்கினார். எனக்கு வலித்தது, நான் அழுதுகொண்டு வேணாம் வேணாம் என்று கண்களால் கெஞ்சினேன்.
அவர் ஒரு வெறியாக என்னை கசக்கினார். என் நைட்டியை பிடித்து இழுக்க அது கிழிந்தது.
அவர் குனிந்து என் மார்பை கசக்கி வாயில் போட்டு காம்பை சப்பினார். நான் என்ன செய்வது என்று புரியாமல் என்னை விடுவிக்க போராடினேன். ஆனால் அவரின் பலத்துக்கு முன்னாள் என்னால் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை.
இப்படி ஒரு நாள் வரும் என்று நான் கணித்தேன் ஆனால் இன்றே நடக்கும் என்று நான் எதிர்பார்க்கவில்லை.
நான் சற்று போராடுவதை நிறுத்துவது போல குறைக்க அவர் என் மீது இருந்த பிடியை சற்று தளர்த்தினர்.
“மாமா பிலீஸ் விட்டுடுங்க, நான் உங்க பொண்ணு மாதிரி மாமா” என்று அழுதபடி கெஞ்சினேன்.
“கொஞ்சம் அமைதியா இரு இதோ உள்ளே விடுறேன்” என்று அவர் இறங்க அவர் லுங்கி அணியவில்லை அம்மணமாக இருந்தார். அவர் சுண்ணி முழுதும் விரைக்கவில்லை, என் காலின் அருகே இருக்க நான் சட்டென்று எட்டி விட்டேன். அவர் சுண்ணியை மெரிக்கா எதிர்பாராத தாக்குதலால் அவர் நிலைகுலைந்து போனார். நான் சட்டென்று எழுந்து கதவை திறக்க முயல என்னால் முடியவில்லை.
அவர் முணங்கிக்கொண்டே எழுந்து நிற்க பார்க்க நான் பாத்ரூம் உள்ளே சென்று கதவை பூட்டிக்கொண்டேன்.
அவர் கொஞ்ச நேரம் கழித்து வந்து ரோஷினி ரோஷினி என்று கதவை பலமாக தட்டினார்.
நான் கதவை நன்றாக முட்டு கொடுத்து நின்றேன். கதவை திற என்று வாசலில் நின்று கத்தினார். நான் அழுதபடி கதவை திறக்காமல் நின்றேன்.
எப்படியும் அரைமணி நேரம் அவர் நின்று இருந்தார். பின் கட்டிலறை கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டது. அவர் மூடும் சத்தம் கேட்டும் நான் கதவை திறக்கவில்லை. அப்படியே தரையில் அமர்ந்து கதவின் மீது சாய்ந்துகொண்டேன்.
விடிந்து அத்தை வரும்வரை கதவை திறக்க கூடாது என்று முடிவோடு இருந்தேன். எனக்கு பயம் அவர் அங்கே வாசலில் காத்துக்கொண்டிருந்தால். மறுபடியும் என்னால் போராடி தப்பிக்க முடியாது என்று தெரியும்.
எனக்குள் மறுபடியும் குழப்பம் இதை அத்தையிடம் சொல்வதா, இல்லை என் கணவரிடம். யாரு கிட்டே சொல்ல. யாரு நம்புவார்கள். என் தலை எழுத்து என்ன எல்லாம் நடக்க போகிறதோ என்று நான் புலம்பி அழுத்துக்கொண்டிருந்தேன்.
நேரம் போய் வெளியே வெளிச்சம் தெரிந்தது. அப்போது என் அறை கதவு திறந்து மூடியது.
ஐயோ அப்போ நான் நினைத்தது போல் அவர் வாசலில் தான் இவ்ளோ நேரம் காத்திருந்தாரோ. நான் எழுந்திருக்கவில்லை. அப்படியே இருந்தேன், கொஞ்ச நேரம் கழித்து வாசல் கதவு திறந்து மூடும் சத்தம் கேட்டது. அவர் காலை நடைபயணம் செய்ய போகிறார்.
கொஞ்ச நேரத்தில் அத்தை எழுந்துவிடுவார்.
கொஞ்சம் மனது நிம்மதியாக ஆனது போல இருந்தது, இன்று இரவை எப்படியே கடத்திவிட்டேன். ஆனால் கண்டிப்பாக அவர் மறுபடியும் என்னை அனுபவிக்க முயல்வார் என்று புரிந்தது.
நான் உள்ளையே இருந்தேன் அப்போது அத்தை என்னை அழைத்து கதவை தட்டினார்.
நான் பாத்ரூம் விட்டு வெளியே வந்து
“சொல்லுங்க அத்தை” என்றேன்.
” நாங்க (தோழி பெயர் சொல்லி) வீட்டுக்கு போறோம், வர ராத்திரி ஆகும்மா. நீ சாப்பிட்டு ஓய்வு எடு” என்று சொல்ல நான் சரி அத்தை என்றேன்.
என் அறை கதவை தாப்பாள் போட்டு வேறு ஒரு நைட்டி அணிந்துகொண்டேன். அப்போது கதவு தட்டும் சத்தம். “ரோஷினி வந்து வாசல் கதவை பூட்டிக்கோ” என்று மாமா அழைத்தார்.
நான் பதில் சொல்லவில்லை. மறுபடியும் வேகமாக தட்டினார். நான் அமைதியாக இருந்தேன் உள்ளுக்குள் ஒரு பயம் ஒரு வேளை இவர் போகாமல் இங்கையே இருந்தால்.
சிறிது நேரம் தட்டிவிட்டு “வாசல் கதவை சாத்திவிட்டு போறேன்” என்று சென்றார்.
நான் சென்று வீட்டு பால்கணி வழியாக பார்க்க அவர் கிட்டத்தட்ட 10 நிமிடம் கழித்து தான் வந்தார். அத்தை ஒரு ஆட்டோவில் கத்துக்கொண்டிருண்டார். அப்போ அது வரைக்கும் வாசலில் தான் இருந்தாரோ.
எனக்கு இன்னும் பயம் அதிகமாகியது.
நான் நந்தாவிற்கு போன் செய்தேன் என்னை வந்து கூப்பிட்டு போகும்படி கூறினேன்.
சீக்கிரம் வரும்படி கூறினேன். நான் ஒரு சுடி எடுத்து மாட்டிக்கொண்டு ஒரு புடவை மற்றும் இன்னொரு மாற்று துணி எடுத்து வைத்தேன். அப்போது சரியாக அவன் கீழே வந்து என்னை அழைத்தான். நான் வேகமாக வீட்டை பூட்டிவிட்டு கீழே சென்றேன். அவனோடு வீட்டு வாசலில் இருந்தே வண்டியில் சென்றேன். என் முகத்தை நான் துப்பட்டவாள் மூடி கொண்டு சென்றேன். எங்கள் வீட்டை தாண்டி மெயின் ரோடு வரும்போது மாமா எங்கள் வீட்டை நோக்கி வேகமாக சென்றுகொண்டிருந்தார். நான் நிம்மதியாய் ஆனான். நல்ல வேலை நான் வீட்டில் இல்லாமல் வேகமாக கெளம்பிச்சென்றேன்.
நாங்கள் அவன் வீட்டை அடையும்போது என் மாமனார் என்னை அழைத்தார். நான் போனை எடுக்கவில்லை. தொடர்ந்து அடித்துக்கொண்டே இருந்தது.
அவன் என்னை கேள்வியாய் பார்த்து போனை வாங்கி பார்த்தான்.
பின் என் கையை பிடித்து அவன் வீட்டிற்கு அழைத்து சென்றான்.
உள்ளே போய் எனக்கு குடிக்க தண்ணீர் கொடுத்தான். என் எதிரில் நாற்காலி போட்டு அமர்ந்து என்னை பார்த்தான்.
இன்னமும் போன் அடித்துக்கொண்டிருந்தது.
“எவ்ளோ நாளா?” என்று கேட்டான்.
என்னை மீறி கொண்டு கண்ணில் நீர் வழிந்தது.
“கொஞ்ச நாள், இப்போ ரெண்டு நாளா ரொம்ப அதிகம். நேத்து ராத்திரி 2 வாட்டி கொஞ்சம் விட்டுருந்த உள்ளே விட்டுருப்பாரு. அப்புறம் இன்னிக்கி காலைல, அப்போவும் அதே போல எப்படியே தப்பிச்சிட்டேன். இப்போ கூட அத்தையை அவங்க தோழி வீட்ல வீட்டுட்டு இவர் மட்டும் வீட்டுக்கு வந்துட்டாரு அங்க இருந்து போன் பண்ராறு” என்று அழுதபடி கூறினேன்.
அவன் என்னை அணைக்க நான் இறுக்கி அணைத்தேன், என்னை எழுப்பி அவன் சோபாவில் அமர்ந்து என்னை மடியில் அமரவைத்து அணைத்துக்கொண்டான்.
நான் அழுதுகொண்டே இருந்தேன். அவன் என்னை சமாதானம் படுத்திக்கொண்டே அணைத்தபடி இருந்தான்.
என் போன் விடாமல் அடித்துக்கொண்டு இருந்தது.
நான் என்ன செய்வது இவன் வீட்டிலே என்னால் தங்கமுடியாது, அவரிடம் இருந்து தினமும் என்னை பாதுகாத்துக்கொள்ள என்ன செய்வது என்று யோசித்தேன்.
“போன் எடுத்து பேசு, என்ன சொல்றனு பார்ப்போம்” என்றான்.
நான் வேணாம் என்றேன்.
எனக்கு பாத்ரூம் வர அவனிடம் இருந்து பிரிந்து எழுந்து சென்றேன்.
அவன் துண்டை எடுத்து கொடுத்தான். நான் அங்கேயிருந்து சோப்பு எடுத்து குளித்து பல் விளக்கி அம்மணமாய் வெளியே வந்தேன். வீடு அமைதியாக இருந்தது. என் பையில் இருந்து புடவையை எடுத்து மாட்டிக்கொண்டிருக்கும் போது அவன் உள்ளே வந்தான். கையில் சாப்பாடு பை. இருவரும் தரையில் அமர்ந்து சாப்பிட்டோம். என்னால் எதுவும் பேசமுடியவில்லை. அவன் கேள்விக்கு அமைதியாக இருந்தேன்.
சாப்பிட்டு முடித்ததும் அவன் என்னை தூங்க சொல்லிவிட்டு வெளியே சென்றான். நான் படுத்து நன்றாக உறங்கினேன்.
நிம்மதியாக இருந்தது…
தொடரும்..